آموختن از گذشته، کاربست نحو فضای خانه عطروش و محتشم شیراز در تداوم حس تعلق مکان ویلاهای معاصر

طبق تعریف خانه از دید بزرگان معماری از جمله تادائو آندو خانه بلافصل ترین فضای مرتبط با آدمی است (روزنامه شرق، 1390)، با این حال مواردی از جمله تغییر سبک زندگی ایرانیان سبب تغییردر ماهیت و تعاریف فضاهای معماری خانه های معاصر شده است؛ به نظر می رسد خانه های سنتی ایران دارای شاخص هایی هستند که می توانند حس تعلق به مکان را در انسان ایرانی زنده نگه دارند و روح فضا را از گذشته به حال منتقل کنند، این مهم می تواند بخش عمده ای از راه کارهای طراحی بومی خانه های ویلایی در ایران شود. از این رو پاسخ به این سوال که مولفه های شکل دهنده حس تعلق به مکان در خانه ایرانی کدامند و کدام یک از مولفه ها نیاز به باز آفرینی و باز اندیشی داشته و کدام باید حفظ شود، مطرح می گردد. روش تحقیق این پژوهش به لحاظ نوع، کاربردی است و به سبب ماهیت ترکیبی (هایبرید)، شامل تحقیق کیفی که با تحلیل و تفسیر اطلاعات به روش کتابخانه ای با تمرکز بر نظریه های حس تعلق به مکان بدست آمده و تحقیق بر مبنای نمونه موردی است که خانه های سنتی عطروش و محتشم شیراز و خانه های ویلایی به نام های ویلای مسعودی و آخر هفته از طریق مشاهده و تحلیل با شبیه ساز رایانه ای دپث مپ جهت بررسی چیدمان فضایی هر دو حالت مدرن و سنتی و مقایسه تطبیقی اطلاعات و به دست آوردن راه کارهای بومی، مزایا و معایب در پاسخگویی به عوامل تاثیرگذار در حس تعلق هر نمونه انجام شده و از طریق استدلال منطقی به استخراج عوامل کالبدی موثر در ایجاد حس تعلق فضای داخلی خانه به دو ویژگی فیزیکی ieq (انعطاف پذیری) و آسایشی منتج شده است. تحلیل شبیه سازی شده نمونه های موردی نشان داد که اجزایی چون دالان ورودی، دالان های منتهی به اتاق های خصوصی و هشتی در خانه های مدرن حذف شده که سبب بروز مشکلاتی از قبیل عدم کارآمدی فضاها در ایجاد سلسله مراتب و محرمیت گشته است و فضاهایی مانند اتاق های خصوصی که اغلب شخصی نبودند در خانه های معاصر بازآفرینی شده که این عامل سبب افزایش احترام به حریم شخصی افراد خانواده و مهیا شدن محیطی جهت کار در خانه شده است. در نهایت پس از تحلیل نتایج دیده شد که معماری خانه ایرانی، با الگو برداری از خانه های سنتی و باز آفرینی اجزای حیاط مرکزی، هشتی و افزایش فضاهای واسط کارآمد می تواند سبب افزایش احساس تعلق کالبدی ساکنین شود.

Learning from the past; applying space syntax theory in Atrvash and Mohtasham houses in continuity of sense of place in contemporary houses

The houses are the nearest spaces related to human. The changes in Iranian lifestyle have resulted in a change in modern houses architecture. Iranian traditional houses sound to have the characteristics which can keep alive the sense of place in people and transfer the space soul from the past days to the present. This vital point can be the main part of vernacular design solutions for villas in Iran.  therefore the following questions arise: what are the components that create sense of belonging in Iranian houses? And which one of those needs to be recreated or rethought and which one preserved? Research method in this project was practical and due to it’s hybrid nature, included both library methods with a focus on analysis of sense of belonging and case studies through observation of traditional houses, Atrvash and Mohtasham in Shiraz as well as Masudi and Akhare Hafte villa. Then, the analysis through computer simulation (Depth Map) was examined in order to study spatial arrangements in both modern and traditional modes and compare the collected data and obtain vernacular methods to design modern villas. The pros and cons of each sample in achieving the influencing factors of sense of place were identified and the influencing physical factors of sense of place were extracted using logical reasoning which led to two physical characteristics of IEQ (flexibility) and comfort.  analysis of simulations on samples demonstrated the elements such as entrance corridors and corridors leading to rooms and vestibule have been removed in modern houses which has caused deficiency of spaces in creating spatial hierarchy and privacy. On the other hand, the places like private rooms that were not often personal have been reintroduced in modern houses that has increased the respect to   the privacy of family members and has created a place for working at home. Finally, it can be mentioned that Iranian house architecture can raise the level of sense of place for inhabitants by using the model of traditional houses and recreating central courtyard, vestibule and increasing efficient intermediate spaces.