تاثیر آموزش مهارت تحمل‌ پریشانی، هوشیاری، تنظیم‌ هیجان و کارآمدی‌ بین فردی بر رفتارهای مخاطره‌آمیز، افسردگی، اضطراب و استرس در کودکان مبتلا به لکنت زبان

مقدمه: اختلالات روانی نه تنها سبب ناکارآمدی می شوند، بلکه عملکرد آن ها را نیز همه زمینه ها مختل می سازند. لذا این پژوهش با هدف اثربخشی آموزش مهارت تحمل پریشانی، بهوشیاری، تنظیم هیجان و کارآمدی بین فردی بررفتارهای مخاطره آمیز و سلامت روان کودکان مبتلا به لکنت زبان انجام گرفت.مواد و روش ها: پژوهش حاضر در قالب یک طرح نیمه تجربی از نوع پیش آزمون و پس آزمون با گروه دارونما بود. جامعه آماری پژوهش شامل مادران دانش آموزان پایه دوم ابتدایی مبتلا به لکنت زبان بود. از این تعداد 22 نفر در دو گروه آزمایش و پلاسیبو به روش نمونه گیری خوشه ای مبتنی بر ملاک انتخاب شدند. ارزیابی روانی شامل مقیاس تکانشگری بارات (2004)، پرسشنامه افسردگی بک ویراست دوم (2000) و پرسشنامه اضطراب بک (1988) بود. آموزش مهارت های رفتاردرمانی دیالکتیک طبق پروتکل درمان لینهان طی 8 جلسه 60 دقیقه ای در مورد گروه آزمایش انجام شد. به گروه دارونما، آموزشی داده نشد، ولی درمان این افراد به صورت گردهمایی گروهی 8 جلسه ای بود. نمرات پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری 3 هفته ای بعد از دوره آموزش در مورد هر دو گروه به کمک آماره های توصیفی و آزمون تحلیل واریانس آمیخته تحلیل شدند.یافته ها: نتایج حاکی از تاثیر آموزش ها بررفتارهای مخاطره آمیز در گروه آزمایش بود. البته در گروه دارونما تفاوت معنادار نبود، ولی در مقیاس افسردگی نمرات گروه دارونما به طور معناداری نسبت به گروه آزمایش رفتاردرمانی دیالکتیک کاهش یافت. همچنین در مقیاس اضطراب بهبودی نسبی در هر دو گروه رفتاردرمانی دیالکتیک و گروه دارونما وجود داشت (p=0/001).نتیجه گیری: برنامه آموزش رفتاردرمانی دیالکتیک می تواند جزء برنامه های مداخلاتی در سطوح گروه های کودکان مبتلا به اختلالات کلامی قرار گرفته و سلامت روان دانش آموزان را ارتقاء داده و درد و رنج هیجانی افراد درگیر خانواده را کاهش دهند.

The Effect of Teaching on Tolerance Skills, Awareness, Adjustment and Individual Efficiency on Harmful Remedies, Depression, Anxiety and Stress in Children with Stuttering Language

Introduction: Disturbance disorders not only cause inefficiencies, but also disrupt their function in all areas. Therefore, this study was conducted with the aim of effectiveness of teaching tolerance skills, selfesteem, adjustment and interpersonal efficacy on risky and healthy behaviors in children with stuttering. Materials and Methods: The present study was based on a pretest and posttest pretest and placebo group design. The statistical population of the study included mothers of elementary school students with stuttering. Twentytwo subjects were selected from both experimental and placebo groups by cluster sampling. Psychological evaluation included the Barat Impact Scale (2004), Beck Depression Inventory (2000) and Beck Anxiety Inventory (1988). The training of dialectical behavioral therapy skills was performed according to the Linnaean treatment protocol during the 8 sessions of 60 minutes in the experimental group. The placebo group was not educated, but the treatment was 8session group meeting. The pretest, posttest and 3week posttest scores were analyzed for both groups by descriptive statistics and mixed ANOVA. Results: The results showed the impact of training on risky behaviors in the experimental group. However, there was no significant difference in placebo group, but in the depression scale, the placebo group significantly decreased the dialectic behavioral therapy group. There was also a significant difference between the two groups in dialectical behavioral therapy and placebo group in the relative relief anxiety scale (P = 0.001). Conclusion: The Dialectical Behavioral Therapy Training Program can be part of interventional programs at the levels of children with verbal disorders and improve mental health of students and reduce the pain and suffering of family members.