رابطه بین زورگویی در بیمارستان با شکایات روان‌تنی پرستاران زن با توجه به نقش تعدیل کننده تاب آوری و امید

مقدمه: امید و تاب آوری متغیرهایی هستند که می تواند برای پرستاران دارای پیامدهای مثبتی باشند. از جمله این پیامدهای مثبت، ضربه گیری اثرات زورگویی بر سلامت جسمانی پرستاران است. این پژوهش با هدف تعیین نقش تعدیل کننده تاب آوری و امید در رابطه زورگویی در بیمارستان با شکایات روان تنی در پرستاران زن اجرا شد.مواد و روش ها: روش پژوهش حاضر از نوع توصیفیهمبستگی است. جامعه آماری آن پرستاران زن یک بیمارستان دولتی در اصفهان در سال 1394بودند که از میان آن ها دویست و چهل و سه نفر به شیوه در دسترس انتخاب شدند. برای جمع آوری داده ها از سه پرسشنامه تاب آوری و امید، پرسشنامه زورگویی و پرسشنامه شکایات روان تنی استفاده شد. داده های به دست آمده با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون سلسله مراتبی تحلیل شدند.یافته ها: نتایج نشان دادند که هر شش مولفه زورگویی با شکایات روان تنی دارای رابطه مثبت و معنادار (0/01=p)، ولی با امید و تاب آوری دارای رابطه منفی و معنادار هستند (0/01=p). همچنین نتایج تحلیل رگرسیون سلسله مراتبی نشان داد که امید و تاب آوری رابطه بین اهانت و تحقیر (اولین مولفه زورگویی) را با شکایات روان تنی تعدیل می کنند. به این معنی که وقتی امید و تاب آوری در سطح بالایی هستند، اهانت و تحقیر با شکایات روان تنی دارای رابطه معناداری نیست . ولی وقتی امید و تاب آوری در سطح پایینی هستند، اهانت و تحقیر با شکایات روان تنی دارای رابطه مثبت و معناداری است (0/01=p). نتیجه گیری: نتایج حاصل از این مطالعه نشان داد که تاب آوری و امید می تواند عاملی ضربه گیر در برابر زورگویی برای شکایات روان تنی در پرستاران زن باشد. یافته های پژوهش حاضر نشان می دهد که با تقویت تاب آوری و امید می توان اثرات مواجهه با زورگویی را بر سلامت جسمانی در پرستاران کنترل نمود.