دراسة خطبة رقم 27 و 34 من نهج البلاغة على اساس نظریة الافعال الکلامیة لجون سیرل

کارگفت یا کنش گفتار، جنبه مهمی از کاربردشناسی زبان است که در ابتدا توسط «آستین» مطرح شد و پس از «جان سرل» یک دسته‌بندی پنچ گانه‌ای برای آن ارائه داد. شالودۀ نظریۀ کارگفت یا کنش گفتاری سرل مبتنی بر این است که نقش‌های فعل و جمله را می‌توان به پنج دستۀ کنش اظهاری، عاطفی، ترغیبی، تعهدی و اعلامی تقسیم بندی نمود. در این جستار با استفاده از روش توصیفی- تحلیلی، خطبه‌های 27 و 34 بر اساس نظریۀ زبانی جان سرل مورد بررسی قرار می‌گیرد. مطالعۀ بسامد کارگفت‌ها در خطبه‌های مذکور نشان می‌دهد اغلب کنش‌های موجود در دو خطبه به صورت مستقیم و در قالب کنش گفتاری- اظهاری بیان شده است اما مساله‌ای که باعث فهم هرچه بهتر مفهوم کلام حضرت و دریافت عمق دو خطبه می‌گردد، کنش گفتاری غیرمستقیم است که در قالب کنش ترغیبی، عاطفی، تعهدی و اعلامی نمود پیدا می‌کند. بنابراین آنچه که به مخاطب کمک می‌کند تا به فعل مضمون در سخن دست پیدا کند، توجه به بافت موقعیتی و کلام گوینده است.