دلالات لفظ الجنة مع اقتراب الرفقة فی القرآن ونهج البلاغة.

دانش معنا‌شناسی به تحلیل معنا‌ی واژه‌ها با توجه به نظام معنایی آن می‌پردازد‌. از مهم‌ترین روش ها در علم معناشناسی ، تکیه بر روابط هم‌نشینی است؛ زیرا از طریق شبکه معنایی و با بررسی واژگان می‌توان به فهم کلام معصوم و شکل گیری صحیح هندسه معرفتی دست یافت. واژۀ «جنت» یکی از پر‌‌بسامد‌ترین واژگان در قران و نهج البلاغه محسوب می‌شود . پژوهش حاضر با روش توصیفی تحلیلی در پی پاسخ به این سوال است که مهم‌ترین هم‌نشین‌ها واژۀ جنت چیست؟ و با بررسی واژه جنت در قران و نهج البلاغه با رویکرد همزمانی ، روشن شد که جنت در قران با واژگان تقوا ، رضایتمندی ، ایمان ، معرفت و اعمال صالح هم‌نشین شده است که این عوامل زمینه‌ساز ورود به بهشت می‌شوند. در نهج البلاغه واژه جنت با اسلام ، معرفت خدا ، اطاعت از فرامین الهی و دستورات پیامبر (ص) ، یاری و دوستی اهل بیت (ع) ، تقوا ، مطابقت عمل با عقیده و نیت خالص دارای هم‌معنایی نسبی است . بنابراین با توجه به اینکه قران و نهج البلاغه دارای فصاحت و بلاغت بی نظیری و ارتباط عمیقی هستند ، امام (ع) از واژگان، تعبیرها و مفاهیم قرآنی، به صورتی گسترده استفاده کرده و همنشین های واژه جنت در نهج البلاغه با قران مرتبط است و این ارتباط به شیوه های روابط بینامتنی ترکیبی ، مضمونی و واژگانی است.