تحلیل مفهوم التعامل السلمی و موشراته فی سیرة الامام علی (ع) بالاعتماد على نهج البلاغة

مسالمت تعالی بخش از شاخص‏های مهم سلامت فردی و اجتماعی به شمار می‏آید و همزیستی مسالمت آمیز از مولفه های سلامت معنوی محسوب می شود. نیاز به ارتقاء سطح کیفی سلامت معنوی، اقتضاء می کند آموزه های معنوی و معرفتی از متن ذخایر دینی اعتقادی ما استخراج و به گونه ای کاربستی عرضه شوند. نظر به تاکید امیرالمومنین علیه السلام در نهج‏البلاغه بر تخلق به این فضیلت اخلاقی در این مطالعه توصیفی تحلیلی، ابعاد مسالمت در حیطه های فردی و اجتماعی بررسی شده اند که مهمترین آنها عبارتند از: رازپوشی، چشم پوشی از حق خود به خاطر مصالح مسلمین، خوش‏رفتاری با ضارب خود، تکریم شهروندان، تاکید بر کرامت انسان، رواداری و انعطاف پذیری در عین صلابت، نقد مستدل دشمن، عدم الزام و اجبار در بیعت، روابط سازنده بین امت و امام، حسن استماع در مقابل اظهارات معاندان و منتقدان، سماحت با عهدشکنان و مجرمان، پاسداشت حقوق اجتماعی مخالفان. مداقه در کلمات مدارا و مسالمت نشان داد که مدارا به معنی همراهی از روی مصلحت و ضرورت است در حالی که در مسالمت رابطه عمیق تری توام با صلح، آرامش و رغبت وجود دارد. از سیره امام علی علیه السلام معلوم می‏شود که مسالمت و انعطاف پذیری مثبت و تعالی بخش مطرح شده در سلامت معنوی، غیر از وارفتگی و تمکین بی‏مورد و منفعلانه می‏باشد. مسالمت و سازگاری در جای خود موجب کمال است و سازشکاری‏های منفعت‏اندیشانه و عافیت‏طلبانه حرکتی در مسیر قهقرا و افول محسوب می‏شوند.