تحلیل علاقات التناص بین القرآن ونهج البلاغة مع التاکید على النفی المتوازی فی الرسالة 45

این پژوهش با روش تحلیل محتوا و با استفاده از منابع لغوی و تفسیری و شروح نهج‌البلاغه به بررسی چگونگی بهره‌گیری کلام علوی از قرآن کریم در نامه 45 نهج‌البلاغه (بررسی مستندات و شواهد قرآنی این نامه و نوع روابط بینامتنی آن دو) می‌پردازد. ازاین رهگذر سعی شده از یک‌سوخاستگاه کلام علوی از آیات قرآن مورد ارزیابی قرار گیرد و از سوی دیگر فهمی جامع و دقیق از نگاه حضرت به مسائل اخلاقی و اجتماعیِ مطرح‌شده در این نامه ارائه گردد. هدف از این پژوهش، برقراری ارتباط بین دو منبع ارزشمند دینی قرآن و نهج‌البلاغه می‌باشد. لذا در راستای روشنگری و بسط مفاهیم قرآنی و معارف علوی و آشنایی با شیوه بهره‌گیری از قرآن جهت فهم دقیق، به بررسی و تحلیل در حوزه بینامتنیت با تاکید بر نفی متوازی پرداخته‌شده است. این منظور از طریق شناسایی مولفه‌های بینامتنیت و تطبیق آن‌ها بر رابطه قرآن و نهج‌البلاغه در نامه45 محقق گردیده است. نتایج این پژوهش نشان می‌دهد که بهره‌گیری کلام علوی از قرآن کریم در این نامه، گاه با آوردن عین آیه، بدون کم‌وکاست(کامل متنی) و گاه با تغییر اندک در متن، متناسب با محتوای خطاب(کامل تعدیلی) و گاه با به‌کارگیری مضمون آیه(مضمونی) است. این نوع درهم تنیدگی و تناص، ضمن برخورداری از اوج بلاغت، شاخص‌ها و الگوهایی ناب از معارف علوی با خاستگاه قرآنی در شوون و وظایف حاکمیت و مردم ارائه می‌نماید.