النظریة الکویریة فی تصور الافعال فی نهج‌البلاغة

تجسم اعمال در معنای به شکل، جسم وپیکر در آمدن موجودات غیر مادی مانند عقائد، اخلاق، اوصاف (نیات) وافعال وآثار انسان در رستاخیز است. در اهمیت موضوع (همچنان که در سخنان اندیشمندان مسلمان هم آمده) همین بس که اصطلاحی کلامی وفلسفی است واز مباحث رستاخیز به شمار می‌آید. تا قرن دهم هجری این نظریه مخالفینی از میان محدثین داشته تا اینکه شیخ بها وملاصدرا با دید مثبت به موضوع نگریسته و در شرح وبسط آن کوشیده اند. عارفان واهل ذوق نیز آنچه در این مورد گفته اند نزدیک به نظر همین دسته از موافقان است. در این مقاله می توان نظر موافقان را به وضوح وروشنی در کلمات امام دید، که اعمال آدمی در آخرت بر او عرضه می‌شود وبه ظهور می رسد وبه تعبیر دیگر نصب العین او خواهد شد یعنی آنچه بندگان در دنیا انجام می دهند در آخرت جلو دیدگانشان خواهد بود، بر همین مبنا عوامل خوشبختی وبدبختی انسان بیش از آنچه از بیرون به سراغ او آید، از درون جانش بر می‌خیزد.. پس آنچه در پیش رو دارید کوششی است کتابخانه‌ای، توصیفی وتحلیلی در این راستا که بر آمده از مطالعه کتاب نهج‌البلاغه وشروح بر آن است.