دراسة اسلوبیة مقارنیة للخطبة 27 والرسالة 28 من نهج البلاغة (المستوی الترکیبی)

سبک‏شناسی، روشی علمی وکاربردی در بررسی و تحلیل متون است که از طریق بازشناسی مختصات سبکیِ پربسامد و کشف پیوند آنها با معانی نهادینه‏شده در متن، سعی در شناخت افکار و کشف درونیات مولف دارد. این پژوهش تلاش دارد تا با روش توصیفی تحلیلی، آمیخته با روش آماری به تبیین برجسته‏ترین نمود‏های لایه نحوی خطبه‏ 27 ونامه 28 نهج‏البلاغه، در بستر سبک‏شناسی تطبیقی پرداخته و وجوه تمایز و تشابه مختصات سبکی این دو گونه متفاوت ادبی را بازیابی و در نهایت، سبک هر یک را توصیف کند. بررسی تطبیقی این دو متن در لایه نحوی نشان می‏دهد که شباهت‏های قابل ‏تاملی همچون غلبه بسامد جمله‏های فعلیه وخبری کوتاه و یا کاربرد تقریباً برابر مدالیته‏های فعلی، سبک این دو متن را علی‏رغم اختلاف گونه‏های ادبی، به هم نزدیک ساخته و دلالت‏های معنایی مشابهی را در برابر دیدگان مخاطب ارائه می‏کند. با وجود این تشابهات، تفاوت‏های کمی و کیفی ساختارهای نحوی، همچون بسامد بالای کاربرد استفهام‏های انکاری، تکرارهای نحوی وپیش‏آیی بخش‏های جمله در نامه ودیگر تفاوت‏ها، بافتی متفاوت و منحصربه‏فرد برای هر کدام از آنها رقم زده‏ و دلالت‏های معنایی متناسب با هر متن را به‏صورت موثر و قانع‏کننده‏ای در ذهن مخاطب تداعی می‏سازند.