تطبیق القاعدة التفسیریة قاعدة الجری والتطبیق فی نهج البلاغة

قواعد تفسیر» از شاخه‌های علوم قرآنی و ریشه استنباط و ملاک گزینش دیدگاه صحیح تفسیری است. قاعده تفسیری «جری و تطبیق»، شیوه‌ای عقلانی و برخاسته از آموزه‌های تفسیری اهل‌بیت (ع) است.پرسش اساسی مقاله حاضر که با روش توصیفی، تحلیلی، مسئله محور و کتابخانه‌ای نگارش یافته، کنکاش از کاربست قاعده فوق در متن نهج البلاغه است و اینکه امیر المومنین (ع) به عنوان قرآن ناطق و آشنا‌ترین صحابه با مبانی، منابع، قواعد و روش‌های تفسیری پیامبر (ص)، در نهج البلاغه، در چه مواردی از گونه‌های مختلف «جری قرآن» استفاده نموده است، تا در نهایت، حرکتی پژوهشی در استحکام بخشی و حمایت از قاعده فوق و تحکیم روش تفسیری اهل‌بیت (ع) باشد. دستاورد و نوآوری ویژه مقاله حاضر آن است که با «مصداق کاوی» به عمل آمده در متن نهج‌البلاغه، کاربست قاعده فوق، هجده مورد که در دوازده مورد، عین آیه قرآن، و در شش مورد آیه به شکل نقل به معنا و مضمون یا مشابه متن آیه را به خود اختصاص داده است، که از آن میان، پنج مورد به «جری ظاهر قرآن» با تاکید بر شان نزول و سیاق آیه؛ و شش مورد به «جری ظاهر قرآن» با تقطیع از سیاق آیه؛ و هفت مورد باقی‌مانده به «جری باطن قرآن» اختصاص یافته است.