دراسه الاغتراب الذاتی فی نهج البلاغه (تاکیدًا على آراء هایدغر)

فی فلسفه هایدغر یُعرف الکائن البشری بانه فاعل یواجه حقیقه الحیاه فی تجربه الوجود ومعنى الوجود مباشرهً ویفهم سخافه حیاته. ویمکنه عندما یدرک انه وجوده متناهٍ الى الموت ومحدود من حیث الوقت ان یعتمد على حمایه جوهره الحریه واستخدام امکانیه الاختیار لتحدید هدفه فی الحیاه والتحرر من الاغتراب الاجتماعی لاختیار الحیاه الاصیله. من ناحیه اخرى، فان جمیع المواضیع فی نهج البلاغه ترکز على حقیقه الانسان والمواهب والامکانات والوجود الانسانی. وقد اوصى نهج البلاغه بتجنب نهج التغریب التربوی والصحه النفسیه ولهذا السبب یدعو الناس الى معرفه الذات والزهد حتى یتمکنوا من اختیار الطرق الصحیحه للحیاه. فیهدف هذا المقال الى شرح الاغتراب فی نهج البلاغه استعانهً بمنهج الدراسات المکتبیه والمقارنه النظریه ترکیزًا على آراء هایدغر.

Investigation into SelfAlienation in NahjulBalagha With Respect To Heidegger’s Opinions

In Heidegger’s philosophy, human being is known as an individual who encounter the reality of life directly in life experiece and existence concept and realizes absurdity and nullity of his existence. Concerning his limitation in time and death and considering his freedom and or option authority, he is able to choose a goal and or select pure life with release of selfalienation. All parts of NahjulBalagha, discuss human reality, his capacities and abilities and it conducts into educative selfalienation and sanity so, it recommends selfscrutiny and virtue in choosing the best way of life to go through happiness. This article aims to declare selfalienation in NahjulBalagha with respect to Heidegger’s approach in a librrary and conseptual manner.