سنجش توسعه یافتگی کالبدی- فضایی مناطق شهری در راستای پایداری شهری (مطالعه موردی: مناطق 22 گانه کلانشهر تهران)
|
|
|
|
|
|
|
|
نویسنده
|
ساسان پور فرزانه ,آقاجانی نفیسه
|
|
منبع
|
جغرافياي اجتماعي شهري - 1394 - دوره : 2 - شماره : 2 - صفحه:61 -78
|
|
چکیده
|
امروزه، بررسی سطح توسعه‌یافتگی، تخصیص منابع و پایداری ازجمله مباحث مورد توجه دست اندرکاران و برنامه ریزان مسائل شهری می‌باشد. پایداری شهری، پایداری همه جانبه و ناظر به ابعاد مختلف در کلانشهرها است. بر اساس آن می‌توان میزان سطح توسعه‌یافتگی مناطق را نیز سنجش کرد. در واقع نیل به پیشرفت و توسعه فراگیر در آینده، مستلزم شناخت موقعیت مناطق و نواحی مختلف است. در این میان مناطق درون شهری کلانشهر تهران به دلیل ویژگی‌های کالبدی – فضایی از جمله کمبود و عدم توزیع متعادل در کاربری‌ها، از سطح توسعه‌یافتگی مطلوبی برخوردار نمی‌باشند. بنابراین در پژوهش حاضر به منظور سنجش مناطق 22گانه کلانشهر تهران از نظر میزان توسعه‌یافتگی کالبدی فضایی با بهره گیری از روش تاپسیس، به سنجش هر یک از مناطق پرداخته شده است. نتایج تحقیق حاکی از آن است که از بین 22 منطقه کلانشهر تهران، منطقه 7 با میزان تاپسیس 0/619 با رتبه 1، بر خوردارترین و منطقه 14 با میزان تاپسیس 0/0048 و رتبه 22، محروم ترین منطقه می‌باشد. منطقه 7 به دلیل حفظ تعادل در توزیع کاربری‌ها و تناسب آن با مساحت و جمعیت توسعه یافته ترین و منطقه 14 به علت عدم تعادل در توزیع کاربری‌ها و عدم تناسب آن با جمعیت و مساحت کمتر، توسعه یافته ترین منطقه بدست آمده است. برای شناخت درجه توسعه‌یافتگی مناطق با توجه به میزان تاپسیس، نمودار سطوح برخورداری مناطق ترسیم گردید که نتایج حاصل از آن نشان می‌دهد مناطق کلانشهر تهران به طور کلی در وضعیت محروم، نیمه برخوردار و برخوردار قرار دارند
|
|
کلیدواژه
|
توسعه‌یافتگی ,پایداری شهر ,مناطق تهران ,تاپسیس
|
|
آدرس
|
دانشگاه خوارزمی, ایران, دانشگاه خوارزمی, ایران
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|