تحلیل فضایی کیفیّت محیطی بافت های فرسودۀ شهری (مطالعۀ موردی: منطقۀ 11 شهرداری تهران)

کیفیّت محیط شهری، عبارت از وضعیت اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی و کالبدی فضایی محیط شهری که نشان دهندۀ میزان رضایت یا عدم رضایت شهروندان از محیط شهری است؛ بنابراین، کیفیّت محیط باید در ارتباط با خواسته های انسان از لحاظ ذهنی و عینی با توجه به پیشرفت های فناوری و استانداردها در طول زمان تغییر و تحول یابد. این پژوهش با هدف تحلیل فضایی کیفیّت محیطی و ارتقای شاخص های کیفیّت محیطی در بافت های فرسودۀ محلّات 19 گانۀ منطقۀ 11 شهرداری تهران است. روش پژوهش، توصیفی– تحلیلی با بهره گیری از نرم افزار های arcgis، excel و مدل topsis است. داده ها و اطلاعات جمع آوری شده دربارۀ 27 شاخص در ابعاد کالبدی، اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی می باشد. یافته های پژوهش مشخص می سازد با سطح‌بندی محلّات بر اساس تکنیک تاپسیس، محلّات عباسی، انبار، راه آهن، پارک رازی، هلال احمر و خرمشهر به‌عنوان محلّات دارای کیفیّت محیطی نامطلوب و محلّات اسکندری و جمهوری جزو محلّات مطلوب شناخته شدند. با تحلیل ابعاد و شاخص‌های تحقیق (محلّات منطقۀ 11) به لحاظ کالبدی بدترین وضعیت و به لحاظ فرهنگی و اجتماعی بهترین وضعیت را در سطح منطقه به خود اختصاص داده‌اند.