|
|
شناخت الگوی رشد کالبدی فضایی کلان شهرهای ایران (مطالعه موردی: کلان شهرهای مشهد، شیراز، اصفهان، تبریز)
|
|
|
|
|
نویسنده
|
غلامی یونس ,حیاتی سلمان ,قنبری محمد
|
منبع
|
جغرافياي اجتماعي شهري - 1394 - دوره : 2 - شماره : 3 - صفحه:79 -100
|
|
|
چکیده
|
از موضوعات اساسی در راستای نیل به توسعه شهری پایدار، شناخت الگوی کالبدی شهر و تلاش برای دستیابی به فرم شهری مطلوب است. در همین زمینه، نظریهپردازان برنامه ریزی شهری، مقوله شهر پایدار و در قالب آن، شهر فشرده را در دستور کار قرار دادند. امروزه اکثر محققان، شهر فشرده را پایدارترین فرم شهری دانسته و اهداف توسعه پایدار را در فشردگی شهری متجلی میدانند. هدف این پژوهش، شناخت الگوی گسترش کالبدی کلان شهرهای ایران (مشهد، شیراز، اصفهان و تبریز) در دوره زمانی 1335 تا 1390 است. روش اصلی مورد استفاده در پژوهش، روش توصیفی تحلیلی و برای سنجش فرم، از روش های پیشنهادی تسای (درجه تجمع، تراکم و اندازه متروپل همچنین از شاخصهای هندرسون، هرفیندال، آنتروپی مطلق و مدل هلدرن استفاده شده است. برای محاسبه درجه تجمع شاخص جمعیت در سطح کلان شهرها، از ضرایب جینی و آنتروپی نسبی استفاده شد. نتایج به دست آمده از این پژوهش، نشان میدهد که از میان کلان شهرهای مورد مطالعه، کلانشهرهای مشهد، اصفهان و شیراز از نظر رشد و گسترش فضایی در گذشته از رشد آرام و فشردگی نسبی برخوردار بوده که با شروع شهرنشینی سریع، رشد مساحت آن سریع میشود و رشد پراکنده اتفاق میافتد؛ اما در سالهای اخیر از میزان پراکنش آنها کاسته شده و گرایش به تمرکز و فشردگی در آنها مشاهده میگردد؛ اما کلان شهر تبریز، وضعیتی متفاوت از سایر کلان شهرهای مورد مطالعه دارد؛ بهطوری که تا دهه 1375، رشد مساحت و جمعیت تقریباً متعادلی را دارد؛ ولی از این دهه به بعد است که مساحت آن رشد بسیار بیشتری از جمعیت آن داشته و گسترش افقی زیادی را یافته است.
|
کلیدواژه
|
توسعه پایدار شهری ,فرم شهری ,پراکنش شهری ,فرم فشرده ,کلان شهرهای ایران
|
آدرس
|
دانشگاه کاشان, دانشکده منابع طبیعی و علوم زمین, گروه جغرافیا و اکوتوریسم, ایران, دانشگاه آزاد اسلامی واحد لامرد, باشگاه پژوهشگران جوان و نخبگان, ایران, دانشگاه فردوسی مشهد, ایران
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Authors
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|