مطالعۀ تطبیقی کلانشهرهای ایران از لحاظ شاخص های توسعۀ پایدار

امروزه شهرها به ‌عنوان مصرف‌کننده و توزیع‌کنندۀ اصلی کالاها و خدمات تبدیل به نقاط کانونی پایداری شده‌اند. هدف این پژوهش، مطالعۀ کلان‌شهرهای ایران از لحاظ انطباق آنها با شاخص‌های توسعۀ پایدار و بررسی تطبیقی بین آنها است. روش تحقیق، توصیفی تحلیلی است. برای جمع‌آوری داده‌ها از روش‌های کتابخانه‌ای و اسنادی مانند سالنامۀ آماری مرکز آمار و سالنامۀ آماری شهرداری‌های کلانشهرهای ایران و نیز 43 شاخص در سه بخش زیست‌محیطی، اقتصادی و کالبدی استفاده شده است. جهت رتبه‌بندی شهرها، از مدل‌های ویکور، الکترا و تاپسیس و همچنین از مدل آنتروپی شانون جهت وزن دهی به شاخص‌ها استفاده ‌شده است. نتایج به دست آمده از ترکیب روش‌های سه‌گانه به ‌وسیلۀ تکنیک کپلند نشان داد که تهران با امتیاز 4 در رتبۀ اول قرار گرفت و پس ‌از آن به ترتیب شهرهای اهواز با امتیاز 2، اصفهان با امتیاز 0، تبریز با امتیاز 1 و مشهد با امتیاز 4 در رتبه‌های بعد قرار گرفتند. بررسی مجموعه معیارهای پژوهش نشان داد که مقدار معیارهای توسعۀ پایدار در هر یک از شهرها به شکل یکنواخت و همگن نبوده و هر شهر از نظر برخی از معیارها در وضعیت بهتری نسبت به دیگر شهرها قرار دارد.