ظرفیّت سنجی کالبدی بافت مرکزی شهرها به منظور توسعۀ میان‌افزا (مطالعۀ موردی: شهر میناب)

زمانی که در یک محدودۀ زیستی، پدیدۀ پراکنده رویی کالبدی اتفاق بیفتد، یعنی مازاد بر نیاز کالبدی جمعیت ساکن، فضا اشغال و یا به حومه‌ها دست درازی گردد، می‌توان به این نتیجه رسید که درون شهر، فضاهای بلااستفاده، رها شده، ناکارآمد و فرسوده شکل می‌گیرد که توجّه و برنامه‌ریزی جهت استفاده از این فضاها اهمیّت پیدا می‌کند. هدف این پژوهش، شناسایی ظرفیّت‌های کالبدی محدودۀ مرکزی شهر میناب با بهره‌گیری از الگوی توسعۀ میان‌افزا می‌باشد. این پژوهش از نظر هدف، کاربردی و از نظر روش، توصیفی تحلیلی است. از تکنیک فرایند سلسله مراتبی فازی با تکمیل پرسشنامۀ آن به وسیلۀ 10 نفر از نخبگان حوزۀ برنامه‌ریزی شهری و روش مجموع سادۀ وزنی جهت تلفیق لایه‌ها در محیط نرم‌افزار arcgis بهره گرفته شده است. طی این فرایند 12 معیار تاثیرگذار تعداد طبقات، کیفیّت ابنیه، تراکم جمعیّت، کاربری اراضی، قدمت بنا، جنس مصالح، دانه‌بندی قطعات، دسترسی به کاربری های فضای سبز، فرهنگی مذهبی، مراکز  آموزشی، شیب و فاصله از مسیل هم پوشانی شده‌اند و نقشۀ نهایی ظرفیّت‌های مناسب به دست آمد. نتایج نشان می‌دهد که در کل بافت مرکزی شهر میناب درصد ظرفیّت‌ها به ترتیب حداقل ظرفیّت 18.19، شامل ظرفیّت متوسّط رو به پایین 18.94، ظرفیّت متوسّط رو به بالا 32.64 و حداکثر ظرفیّت 30.23 می‌باشد که بالاترین درصد مربوط به ظرفیّت متوسّط رو بالا با درصد 32.64 و مساحت 201152.2 مترمربع است.