مدل سازی و طراحی نقشه سطوح توسعه ی کشاورزی پایدار مناطق روستایی استان‌های همدان و کرمانشاه

مدل‌سازی سطوح توسعه کشاورزی، ابزاری کارآمد در ایجاد شناخت کافی از سرزمین و پراکنش فضایی توسعه آن است. از این رو هدف از انجام پژوهش حاضر، مدل‌سازی سطوح توسعه‌ کشاورزی مناطق روستایی استان‌های همدان و کرمانشاه در سال 1399-1400 بود. این پژوهش به لحاظ هدف کاربردی و از لحاظ تجزیه و تحلیل داده‌ها تحقیقی کمی است که به شیوه پیمایشی صورت پذیرفته است. جامعه آماری پژوهش، مراکز دهستان‌ استان‌های همدان و کرمانشاه بود که با استفاده از روش نمونه‌گیری طبقه‌ای و به صورت انتساب متناسب 666 کشاورز از 89 مرکز دهستان مورد مطالعه قرار گرفتند. ابزار جمع‌آوری داده‌ها، پرسش‌نامه‌ بود که روایی و پایایی پرسش‌نامه مورد تایید قرار گرفت. به منظور سنجش پایداری کشاورزی در مناطق روستایی از روش ترکیبی وایکور‌- آنتروپی بهره گرفته شد. در مدل‌سازی سطوح توسعه کشاورزی پایدار از نرم‌افزار arc-gis ver10.5 استفاده شد. نتایج پژوهش بیانگر آن است که روستاهای خرم‌رود از توابع شهرستان تویسرکان و روستای راهب از توابع شهرستان کبودر آهنگ استان همدان به ترتیب بالاترین و پائین‌ترین ضریب پایداری را داشته‌‌اند. در مجموع مناطق روستایی استان‌های همدان و کرمانشاه از لحاظ توسعه کشاورزی پایدار در وضعیت مطلوبی قرار ندارند و اختلاف فاحشی میان این استان‌ها مشاهده نمی‌گردد. همچنین با توجه به محاسبات انجام شده روستاهای مورد مطالعه در هفت سطح تقسیم شدند که در سطح کاملاً ناپایدار روستایی قرار ندارد و در سطوح ناپایدار 15 روستا، نسبتاً ناپایدار 28 روستا، در حال پایداری 33 روستا، نسبتاً پایدار 11 روستا، پایدار 2 روستا قرار می‌گیرد و در سطح کاملاً پایدار نیز روستایی قرار نگرفته است.

modeling and mapping the levels of sustainable agricultural development in rural areas of hamadan and kermanshah provinces

modeling the levels of agricultural development is an effective tool in creating sufficient knowledge of the land and the spatial distribution of its development. therefore, this study aimed to model the levels of agricultural development in rural areas of hamadan and kermanshah provinces in 13991400. this research is quantitative in terms of applied purpose and data analysis, done in a survey manner. the study’s statistical population was rural centers of hamedan and kermanshah provinces, which were studied using a stratified sampling method and proportional assignment of 666 farmers from 89 rural centers. the data collection tool was a questionnaire that confirmed the validity and reliability of the questionnaire. the combined viktorentropy method was used to measure the degree of agricultural sustainability in the studied rural areas. arcgisver10.5 software was used to model sustainable agricultural development levels. the conceptual model of the research was also confirmed using amosver24 software. the results show that the khorramrud villages of tuyserkan city and the raheb village of kaboudar ahang city of hamadan province had the highest and lowest sustainability coefficients. in general, the rural areas of hamedan and kermanshah provinces are similar in terms of sustainable agricultural development, and there is no significant difference. also, according to the calculations, the studied villages were divided into seven levels, which are completely unstable in rural areas. it is not located at 15 unstable levels, relatively unstable at 28 villages, stable at 33 villages, relatively stable at 11 villages, stable at two villages, and not at a completely stable level.