درنگ: مکث یا مرز؟

در منابع زبان‌شناسی غربی، juncture اصطلاحی است تخصصی در حوزۀ واج‌شناسی که سابقۀ آن به ساخت‌گرایی آمریکا بازمی‌گردد. مفهوم مورد اشارۀ این اصطلاح، علاوه بر واج‌شناسی، در حوزۀ ادراک گفتار، در روان‌شناسی زبان وتبدیل متن به گفتار، در بازشناسی گفتار و در زبان‌شناسی رایانشی نیز از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است. در آثار آواشناسی و واج‌شناسی زبان فارسی، در برابر juncture، معادل «درنگ» به کار رفته‌ است که از آن، مفهوم «مکث» استنباط می‌شود. مقالۀ پیشِ‌ رو با مروری بر مهم‌ترین منابع زبان‌شناسی غربی، مشخص می‌کند که این اصطلاح دقیقاً به چه معناست و به کدام ویژگی‌های زبان اشاره می‌کند. این بررسی نشان می‌دهد که به‌کارگیری معادل «درنگ» برای این اصطلاح مناسب نیست، زیرا درنگ مفهوم مکث را به ذهن متبادر می‌کند و منظور از juncture در منابع غربی مکث نیست. در این مقاله، ضمن برشمردن برخی از ویژگی‌های آواییزبان فارسی که به بحث juncture ارتباط دارند، معادل «مرز» برای آن پیشنهاد می‌شود.

Juncture: Pause or Boundary?

In western linguistics, ‘juncture’ is a technical term in phonetics which has its roots in American structuralism. Besides phonetics, the term is especially important in the areas of speech perception in psycholinguistics, text to speech conversion, and speech recognition in computational linguistics. In Persian phonetics and phonology, the equivalent chosen for the term ‘juncture’ has led to the misconception that it is equal to ‘pause’. This article is a review of some influential works in western linguistics, with the purpose of determining the exact meaning of the term ‘juncture’ and the phonetic features that are discussed under the title of juncture. It is argued that the chosen equivalent in Persian is not appropriate, as it implies the meaning of ‘pause’ and this is not the intended meaning of juncture in western linguistics. Showing a number of phonetic features that mark the boundaries of grammatical units in Persian, the equivalent of ‘boundary’ is suggested as a replacement.