آموزش زمان‌های فارسی به غیرفارسی زبانان: مقایسه روش های تدریس ساختاری و ارتباطی

یادگیری زمان یکی از مشکلات فارسی‌آموزان خارجی است. برای پرداختن به این مشکل، پیشرفت در یادگیری زمان‌های فارسی براساس روش‌های متفاوت در آموزش آن ها در کانون این پژوهش قرار گرفت. بدین‌منظور، تاثیر دو روش ساختاری و ارتباطی برای آموزش زمان بررسی شد. آزمودنی‌ها از بین فارسی‌آموزان سطح دوم میانی در مرکز بین‌المللی آموزش زبان فارسی دانشگاه تهران (موسسه دهخدا) انتخاب شدند. تعداد هر گروه شامل 40 فارسی آموز غیرایرانی بود. هر دو گروه در دو پیش آزمون زمان شرکت کردند تا از منظر توانایی استفاده از زمان در زبان فارسی همگن شوند. سپس زمان‌ها به آزمودنی‌ها در گروه ساختاری براساس روش ساختاری آموزش زبان آموزش داده شد. گروه ارتباطی نیز با توجه به طرح درس‌های ارتباطی که تهیه و تدوین شد، زمان‌های فارسی را فراگرفتند. براساس عملکرد دو گروه در پس‌آزمون، پیشرفت هر گروه در مقایسه با پیش‌آزمون و نیز در مقایسه با یکدیگر با استفاده از آزمون تی مستقل مورد مقایسه قرار گرفت. نتایج تحلیل‌ها نشان می دهد که گروه ارتباطی پیشرفت معنی داری در درک و کاربرد درست زمان نسبت به گروه ساختاری به‌دست آورد. در مقابل، تفاوت آماری معنی‌داری در پیش‌آزمون و پس‌آزمون گروه ساختاری ملاحظه نشد. افزون بر این، نتایج آزمون تی نشان می دهد عملکرد گروه ارتباطی در پس آزمون از نظر آماری به‌طرز معنی داری بهتر از عملکرد گروه ساختاری بود. نتایج این تحقیق تجربی دال بر آن است که با توجه به تاثیر گذاری روش تدریس ارتباطی در آموزش زمان، در تهیه و تدوین مطالب درسی برای فارسی‌آموزان و در روش آموزش مفهوم دستوری زمان، روش تدریس ارتباطی روشی کارآمد است که توجه و به‌کارگیری آن در مراکز آموزش زبان فارسی به ارتقای آموزش زبان فارسی به غیرفارسی‌زبانان یاری می ‌رساند.

Teaching Persian Tenses to the Speakers of Other Languages:Impact of Structural and Communicative Tasks

Learning tenses is one of the problems encountered by the learners of Persian.  To address the problem, teaching tenses through various tasks was considered in this study. To this end, the study focused on structural and communicative tasks for teaching Persian tenses. Participants were intermediate learners studying Persian at DehkhodaInternationalCenter for the Teaching of Persian. Each group consisted of 40 nonIranian learners, divided into structural and communicative groups.  Both groups were homogeneous based on a Persian tense pretest. The structural and communicative groups were taught Persian tenses in terms of the principles of structural and communicative syllabuses, respectively. Ttests were employed to analyze the two groups’ pretest and posttest performance and to compare their posttest scores. Results showed the communicative group’s significant gains in recognizing and producing Persian tenses. By contrast, no significant difference was found between the pretest and posttest scores of the structural group. Moreover, the communicative group outperformed the structural group in the posttest. These findings imply that the communative task is more effective that the structural task and hence can be used in designing lessons for the teaching of Persian tenses in Persian language centers.