فراروی بر محدودیت‌های ادراک انسانی بواسطه تکنولوژی پروتزی سینمایی

در دهه های انتهایی قرن نوزدهم و دهه های ابتدایی قرن بیستم، در کلان‌شهرهای مدرن به‌واسطه پیشرفت های فنّاورانه و تغییراتی که به‌واسطۀ فرایندهای صنعتی سازی پدید آمد، زندگی انسانی با ماشین ها و فنّاوری‌ها درهم‌تنیده شد. فرهنگ فنّاورانه ماشینی مدرن، فهم سنتی از بدن انسانی و ظرفیت های ادراکی و جسمانی اش را دگرگون کرد، گونه ای درهم آمیختگی میان بدن و فنّاوری به وجود آورد و مرزهای میان امر ارگانیک و امر فنّاورانه را از بین برد. در این دوره می توان از مفاهیم نوظهوری همچون «ادراک فنّاورانه» و «زیبایی شناسی ماشینی» یاد کرد. این پژوهش که از نوع نظری و با روش توصیفی تحلیلی و با استفاده از منابع کتابخانه‌ای صورت گرفته است، می کوشد ظهور فنّاوری سینما را در رابطه با این چرخش تاریخی و در ارتباط ایجادشده میان بدن ها و فنّاوری‌ها در دوران مدرنیته موردمطالعه قرار دهد. از این منظر، مفهوم سینما چشم مطرح‌شده توسط ژیگا ورتف، به‌عنوان یکی از مهم ترین تبلورهای این نگره، مورد تحلیل و بازخوانی قرار می گیرد.ورتف در نوشته هایش و به‌خصوص در این بیانیه، بارها به ترکیب و آمیزش میان بدن انسان و ماشین، میان چشم انسان و چشم فنّاورانه دوربین اشاره می کند، آمیزشی که موجب فائق آمدن بر محدودیت های ادراک ناکامل انسانی می شود. سینما چشم ادراک جسمانی حسانی را با ادراک صنعتی ترکیب می کند و نتیجه این آمیزش، به یک «ادراک نوین از جهان» می انجامد، ادراکی که فراسوی قواعد ادراک انسانی قرار می گیرد.

Overcoming the limitations of human perception through cinematic prosthetic technology

in the late nineteenth and early twentieth centuries, human life was intertwined with machines and technologies in the modern metropolis due to technological advances and changes brought about by industrialization processes. Modern machinetechnological culture transformed the traditional understanding of the human body and its perceptual and physical capacities, created a kind of interplay between the body and technology, and blurred the boundaries between the organic and the technological. Emerging concepts such as technological perception and machine aesthetics can be mentioned during this period. The present study, conducted in a descriptiveanalytical Method using library resources, seeks to explore the emergence of cinema technology in relation to this historical turn, and in the relationship created between bodies and technologies in cinema. To study the era of modernity. From this point of view, the concept of cinemaeye put forward by Dziga Vertov as one of the most important crystallizations of this view, is analyzed and reexamined. In his writings, and especially in this statement, Vertov repeatedly points to the mixing between the human body and the machine, between the human eye and the technological eye of the camera, which overcomes the limitations of incomplete human understanding. Cinema combines the eye of physicalsensory perception with industrial perception, and the result of this fusion leads to a new perception of the world, a perception that goes beyond the rules of human perception.