تاثیر آموزش حل مسئله بر کیفیت زندگی و مسئولیت پذیری دانشجویان علوم پزشکی

زمینه. کیفیت زندگی و مسئولیت‌پذیری، یکی از مباحث بنیادین در روانشناسی معاصر به شمار می‌رود. لذا این پژوهش درصدد بررسی تاثیر آموزش حل مسئله بر کیفیت زندگی و مسئولیت‌پذیری دانشجویان دانشکده پیراپزشکی دانشگاه علوم پزشکی تبریز بود. روش کار. پژوهش حاضر یک مطالعه نیمه تجربی با طرح پیش‌آزمون- پس‌آزمون با گروه کنترل بود. جامعه‌ی آماری پژوهش شامل تمام دانشجویان دانشکده پیراپزشکی که در سال تحصیلی 1399-1400 در یکی از دانشگاه برتر کشور دانشجو (490نفر) بودند را تشکیل دادند.40 نفر از دانشجویان با استفاده از روش نمونه‌گیری در دسترس و به‌صورت تصادفی به دو گروه مداخله (20نفر) و گروه کنترل (20نفر) تقسیم شدند. برای جمع‌آوری داده‌ها از پرسشنامه‌ی کیفیت زندگی (sf-36) و مسئولیت‌پذیری گاف استفاده شد. برای گروه مداخله، آموزش حل مسئله با استفاده از سناریو به مدت 14هفته، هفته‌ای 2 جلسه و هر جلسه‌ به مدت دو ساعت اجرا شد. تحلیل داده‌ها به روش تحلیل کوواریانس و با استفاده از نرم‌افزار spss21 انجام شد.یافته‌ها. میانگین سنی آزمودنی ها در گروه مداخله 20/61 سال و در گروه کنترل 21/21 سال بود. همچنین انحراف استاندارد آن به ترتیب 1/14 و 1/62 بود. مداخله آموزش حل مساله موجب افزایش نمرات کیفیت زندگی و مسئولیت‌پذیری دانشجویان در پس آزمون شد. نتیجه‌گیری. نتایج آزمون فرضیه‌های پژوهش نشان دادند که آموزش حل مسئله به دلیل شناخت مهارت‌های حل مسئله، کاهش ابتلا به بیماری‌های روانی بر دانشجویان تاثیر مثبت معناداری دارد. لذا توصیه می‌شود که از این رویکرد برای ارتقای سلامت روانی دانشجویان استفاده شود.

Effect of Problem Solving Training on Quality of Life and Responsibility of Medical Students

Background. Quality of life (QOL) and responsibility are known as fundamental issues in contemporary psychology. This study aimed to investigate the effect of problem-solving training on QOL and responsibility of paramedical students at Tabriz University of Medical Sciences, Iran. Methods. The present quasi-experimental study had a pre-test-post-test design. The statistical population consisted of all paramedical students (490 students) in the academic year 2020-2021. The available sample was randomly divided into two groups of intervention (n = 20) and a control (n = 20). The Quality of Life Questionnaire (SF-36) and Gauff Responsibility Questionnaire were used to collect data. Problem-solving training by using scenario was provided to the intervention group in 2-hour sessions held twice a week for a period of 14 weeks. The data were analyzed using analysis of covariance (ANCOVA) in the Statistical Package for the Social Sciences (SPSS) software version 21. Results. The mean age of participants was 20.61 (SD=1.14) and 21.21 (SD=1.62) years in the intervention and control groups, respectively. The problem-solving training seemed to enhance the QOL scores [F(1,39)=1052.192,and students’ sense of responsibility. Conclusion. Problem-solving training had a significant positive effect on reducing the incidence of mental illness in students. Therefore, this approach can be used to promote students' mental health