نقش میانجی رضایت ‌شغلی در رابطه بین کارکردهای مربیگری (منتورینگ) و تعهد‌ سازمانی در کارکنان بیمارستانی

زمینه و اهداف: امروزه قصد ترک شغل و رفتارهای کناره‌گیری کارکنان، توجه جهانی را به خود جلب کرده است. یافتن عوامل مستقل و واسط موثر در تعهد کارکنان به‌ویژه در مراکز درمانی ضروری است. از این‌رو هدف پژوهش حاضر تعیین نقش میانجی رضایت ‌شغلی بین کارکردهای مربی گری (mentoring) و تعهد ‌سازمانی در کارکنان بیمارستانی بود. مواد و روش‌ها: پژوهش حاضر از نوع همبستگی مبتنی بر مدل سازی معادلات ساختاری بود. جامعه آماری پژوهش را کلیه پرسنل رسمی، پیمانی و قراردادی بیمارستان پورسینای رشت تشکیل می دهند. 403 نفر از کارکنان به‌شیوه‌ ی نمونه ‌گیری سهمیه ‌ای انتخاب شدند. نمونه‌های انتخاب شده به پرسشنامه کارکردهای مربیگری (mfq9)، پرسشنامه تعهد‌سازمانی (ocq) و شاخص توصیف شغل (jdi) پاسخ دادند. تمامی تحلیل‌های آماری با استفاده از نرم‌افزارهای spss ویراست 22، amos ویراست 18 انجام گرفت. جهت تحلیل روابط میانجی نیز از روش bootstrap در برنامه ماکرو (macro) پریچر و هایز (preacher and hayes) استفاده شد. یافته‌ها:شاخص‌های برازندگی الگویابی معادلات ساختاری نشان دادند که الگوی میانجیِ پیشنهادی حاضر از برازش مطلوبی با داده‌ها برخوردار است (0.049=rmsea=، 0.986=cfi، 0.976=tli، 0.972=nfi، 0.986=gfi). یافته‌ها مشخص کرد که مربی گری تاثیر مثبت و معناداری بر تعهد‌سازمانی (p<0.0001).نتیجه‌گیری: پیشنهاد این است که مدیران با تقویتِ ابعاد مربی گری در خود می‌توانند ضمن بهبود رضایت‌شغلی، تعهد‌سازمانی کارکنان را افزایش داده و از قصد ترک‌کار آنها جلوگیری کنند.

The Mediating Role of Job Satisfaction in Relationship between Mentoring Functions and Organizational Commitment among Hospital Personnel

Background and Objectives: Today, turnover intention and withdrawal behaviors of the personnel have received worldwide attention. Finding independent factors and mediators affecting personnel' commitment is essential, especially in health centers. Accordingly, the purpose of the present study was to determine the mediator role of job satisfaction among mentoring functions and organizational commitment in hospital personnel. Material and Methods: This was a correlation study based on structural equation modeling. The statistical population included all the permanent, temporary and contractual staff in Poursina Hospital in Rasht. A total number of 403 employees were selected using quota sampling. The selected subjects completed Mentoring Functions Questionnaire (MFQ9), Organizational Commitment Questionnaire (OCQ) and Job Descriptive Index (JDI). All statistical analyses were done using SPSS Version 22 and AMOS Version 18. Bootstrap method with Preacher and Hayes' Macro program was used to analyze the mediating relations. Results: The fit indices of structural equation modeling showed that the proposed mediator pattern has an appropriate fitness of data (GFI = 0.986, NFI = 0.972, TLI = 0.976, CFI = 0.986 and RMSEA = 0.049). Findings showed that mentoring has a positive and significant effect on organizational commitment (P Conclusion: It is suggested that managers can strengthen mentoring dimensions, while improve the personnel’s organizational commitment and prevent them from turnover intention.