ویژگی تلازم و نقش آن در متصله لزومیه

یکی از مفاهیمی که در فربه شدن دانش منطق نقش دارد و ردّ پای آن را می‌توان در گستره وسیعی از مباحث این دانش پیدا کرد، مفهوم لزوم است. لزوم به‌معنای پیوند ضروری میان دو چیز است؛ به‌گونه‌ای که جدایی‌پذیر نباشند. این معنا در بحث‌هایی مانند دلالت، کلیات خمس، قضیه شرطیه، انتاج قیاس و تلازم قضایا، شرایطی را پدید آورده که نتیجه آن بالا رفتن دقت منطقی و کارکرد قواعد منطقی در این بحث‌هاست. با این وجود، اهمیت اصلی لزوم در دانش منطق به بحث قضیه شرطیه اختصاص دارد و واژه لزوم در این دانش یادآور تلازم میان مقدم و تالی در متصله لزومیه است. به‌همین‌دلیل نیز نگاشته حاضر تلاش دارد به بررسی تلازم در قضایای شرطیه بپردازد. این تلازم، ازیک‌سو سببِ جدایی متصله لزومیه از متصله اتفاقیه شده است و ازسوی‌دیگر، ریشه تقسیمات لزومیه است؛ چراکه این تقسیمات، از اختلاف نوع تلازم میان اجزای لزومیه پدید آمده‌اند. دراین‌باره افزون‌بر تبیین لزوم در متصله لزومیه و اقسام و شرایط آن، به زوایای گوناگون خود لزوم و انواع آن در منطق در راستای فراهم آمدن زمینه بحث از شرطیه برآمده از آن، اشاره می‌گردد.