تحلیل یکسان‌انگاری میان «اعتبار قرآنی» و قیاس برهانیاز دیدگاه ابن‌رشد

ابن‌رشد، فیلسوف پرآوازه عالم اسلام، در رساله مشهور فصل‌ المقال فی ما بین الشریعة و الحکمة من الاتصال، می‌کوشد تا حجیت شرعی فلسفه را اثبات کند. وی برای نشان دادن این حجیت از عبارت «فَاعْتَبِرُوا یا اُولِی الْاَبْصارِ» در آیه دوم سوره حشر استفاده می‌کند. این آیه، محل اختلاف مفسران، فقیهان و متکلمان بوده و هریک برای واژه اعتبار در این آیه احتمالاتی را بیان کرده‌اند. گروهی آن را به‌معنای پند دانسته و گروهی دیگر آن را بیانگر حجیت قیاس شرعی یا فقهی می‌دانند. ازآنجاکه ابن‌رشد، «اعتبار» را معادل قیاس عقلی دانسته، پرسش پیش‌رو آن است که چرا او به چنین دیدگاهی گرویده؟ و آیا این گرایش او براساس دلایلی استوار بوده است؟