اصل متن نزد فرگه

اصل متن از این جهت که تنها در متن است که کلمه‌ای محتوا دارد نزد فرگه از جایگاه و اهمیت ویژه‌ای برخوردار است. برداشت‌های مختلفی از این اصل توسط شارحان دیدگاه فرگه مطرح شده است و اختلاف این برداشت‌ها تا جایی است که حتی کسانی انتساب چنین اصلی را به فرگه رد کرده‌اند. از سوی دیگر، فرگه در دهه نود از قرن نوزدهم، محتوای سمانتیکی عبارات را به دو مولفه معنا و مدلول تقسیم می‌کند. بااین‌حال غیر از کتاب مبانی حساب (1884م) اثری از تکرار اصل یادشده در سایر آثار فرگه دیده نمی‌شود. ازاین‌رو در میان شارحان، این مسئله مطرح است که آیا فرگه از اصل متن دست برداشته؟ و اگر خیر، آن اصل با کدام تفسیر از محتوا یعنی محتوای معنایی یا محتوای مدلولی سازگارتر است؟ در مقاله پیش‌رو، به بررسی و نقد دیدگاه‌های مختلف در این زمینه پرداخته شده و سرانجام این رای تقویت شده است که امکان وفاداری فرگه به اصل متن و رها نکردن آن وجود دارد و چون هدف اصلی وی از طرح آن، «عینیت محتوا»ی عبارات بوده است، فرقی ندارد آن اصل را به محتوای معنایی برگردانیم یا به محتوای مدلولی؛ زیرا در دیدگاه فرگه هر دو قسم از محتوا عینیت دارند.