طلوع «تفرد» و «فرهنگ» در تاریخ‌نگاری جنگ؛ از جنگ جهانی دوم تا آغاز قرن بیست و یکم

تاریخ شناسی در غرب در طول دو قرن نوزده و بیست میلادی تحوّلات بسیار گسترده ای را از سر گذرانده است؛ حرکت از «تاریخ ادبی» به سمت «تاریخ علمی»، از آن به سمت «تاریخ متمایل به علوم اجتماعی» و مطالعات میان رشته ای و امروزه قرار داشتن در معرض «نقد پست مدرن» از جمله آن است. برآمد تمام این تحوّلات امروزه تمایل بیش تر تاریخ شناسی به «تفرد» و «فرهنگ» به جای «کلان» و «اقتصاد و سیاست» بوده است. تاریخ نگاری جنگ هم در غرب از این تحوّلات مستثنی نبوده است. مساله بررسی حاضر از خلال رهیافتی تشریحی تکوینی، ضمن ارائه گزارشی مختصر از تحوّلات تاریخ شناسی غرب، این است که طی دو قرن اخیر این تحوّلات چه تاثیری بر دگرگونی تاریخ نگاری جنگ داشته‌ است؟ پاسخ به سوال مذکور در قالب پنج حوزه موضوعی: الف) مفروضات پیشینی؛ ب) نقش ارزش گذاری؛ ج) نظام های تبیینی؛ د) سازماندهی و دامنه یابی موضوعی و ه) گونه شناسی استنادات؛ سازماندهی گشته و مورد بررسی قرار گرفته است. در نتیجه از دو گروه «مورخان کلاسیک جنگ» و «مورخان نوگرای جنگ» در غرب می‌توان صحبت کرد. گروه اول با تمرکز بر «تاریخ علمی» گاهی اجازه می‌دهند تحوّلات جدید تاریخ شناسی نیز، در پنج حوزه موضوعی، فوق بر آن ها تاثیر بگذارد؛ اما گروه دوم، برعکس، گاهی نگاهشان به مرده ریگ کم استفاده «تاریخ علمی» هم می‌افتد.

The Rise of Individualism and Culture in War Historiography: Since World War II until the Beginning of 21st Century

Western historiography has experienced numerous developments during the 19th and 20th centuries, some of which being the departure from "literary history” toward “scientific history”, thereby toward “social sciencesoriented history” and interdisciplinary studies, and nowadays being subject to “postmodern criticism”. The result of all these developments has been the tendency of historiography of modern time to “individualism” and “culture” rather than “holism” and “economy and politics”. Western war historiography has been no exception to such evolutions. While providing a brief account of the developments of Western historiography, the present article, through an explicativegenetic approach, aims to analyze the impact of such developments on the transformation of war historiography. The analysis was performed revolving around five topics comprising of 1. Presuppositions, 2. Valuation, 3. Explicative systems, 4. Thematic organization and categorization, and 5. Reference typology. As a result of this study, one can talk about two groups of “classic historiographers of war” who, focusing on “scientific history”, sometimes allow the new developments of historical studies to influence them within the abovementioned five topics and “new historiographers of war” who, by contrast, may sporadically have hindsight on the obsolete remnants of “scientific history”.