رابطه سبک خودگویی با خودناتوان‌سازی در بازیکنان فوتبال

هدف از پژوهش حاضر بررسی رابطه سبک خودگویی و خودناتوان سازی در بازیکنان فوتبال شهرستان ارومیه بود. در این پژوهش توصیفی همبستگی 260 نفر از بازیکنان فوتبال شهرستان ارومیه ( دامنه ی سنی 16 تا 32 سال، 230 مرد و 30 زن) به صورت داوطلبانه شرکت کردند. ابزار بکاررفته شامل پرسشنامه ی خودگویی و پرسشنامه خودناتوان سازی بود. داده ها با استفاده از آمار توصیفی، ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج حاصل از ضریب همبستگی پیرسون نشان داد که رابطه معناداری بین ابعاد خودگویی مثبت (جهت گیری مثبت و آموزش خود برای مقابله) و خودناتوان سازی وجود ندارد، ولی بین ابعاد خودگویی منفی و خودناتوان سازی رابطه ی منفی معنی دار وجود دارد (اضطراب ، کوچک انگاری و خشم).  بطور کلی نتایج حاصل از تحلیل رگرسیون نیز نشان می دهد که خودگویی می تواند خودناتوان سازی را پیش بینی کند. بنابراین نتایج بیانگر آن است که نباید ریشه عمل ارادی و رفتار انسان را تنها در مغز و حیات روحی وی جستجو کرد بلکه عمل ارادی و رفتار انسان را باید با در نظر داشتن ارتباطات به ویژه با تاکید بر ارتباطات کلامی که با مداخله گفتار درونی ایجاد می شود مورد تجزیه و تحلیل قرار داد.