اثر کاربرد رایانه در آموزش شودان بر یادگیری مهارت جهت یابی دانش آموزان نابینا

هدف پژوهش: هدف تحقیق حاضر، اثر کاربرد رایانه در آموزش شودان بر یادگیری مهارت جهت یابی دانش آموزان نابینا بود. روش پژوهش: این پژوهش، به روش نیمه تجربی و به صورت میدانی با طرح پیش آزمون و پس آزمون انجام شد. بدین منظور 30 دانش آموز (12 دختر و 18 پسر) نابینای پایه چهارم تا هفتم دبستان با میانگین سنی 10 تا 15 سال به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و با آرایش تصادفی در سه گروه 10 نفره، گروه آموزش شودان به شیوه سنتی، گروه آموزش شودان مبتنی بر کاربرد رایانه و گروه کنترل قرار گرفتند. گروه های تجربی به مدت هشت هفته، سه جلسه در هفته و هر جلسه 45 تا 50 دقیقه در تمرینات شودان شرکت کردند. مهارت جهت یابی با استفاده از آزمون محقق ساخته، قبل و پس از دوره تمرینی و یک هفته بعد (آزمون یادداری) سنجیده شد. داده ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس یک طرفه و آزمون سنجه های مکرر تحلیل شد. یافته ها: یافته ها نشان داد برنامه های تمرینی آموزش شودان به شیوه سنتی و کاربرد رایانه در آموزش، هر دو بر مهارت جهت یابی مشارکتکنندگان اثرگذار بود (p<0/05) ولی تفاوت معناداری بین دو روش مشاهده نشد (p>0/05). بحث و نتیجه گیری: با توجه به یافته های تحقیق پیشنهاد میشود مربیان و مسئولان آموزش شودان را در برنامه های توانبخشی افراد نابینا قرار دهند.