مرقد ائمه بقیع علیه السلام در آینه معماری بیناتمدنی (اسلامی ایرانی)

در بستر تاریخ، معماری از هنرهایی بود که توانست خود را با مفاهیم اسلامی سازگار کند و با عنوان معماری اسلامی در سرزمین‌های مختلف گسترش یابد. پس از مساجد، بناهای آرامگاه‌ها رایج‌ترین بناهای عمومی بودند. هنرمندان و معماران ایرانی در سایه انگیزه و تلاش تمدنی خود، این هنر ماندگار را در سایر سرزمین‌های اسلامی به یادگار گذاشتند. معماری ایرانی در تاریخ کهن خود پیوسته در شش شیوه ظهور پیدا کرد که دو تا، به دوران پیش از اسلام و چهار تای دیگر به دوران اسلامی مربوط است.در این پژوهش با تکیه بر منابع تاریخی به سبک‌شناسی معماری بارگاه امامان: در بقیع و گونه‌شناسی عناصر تشکیل‌دهنده آن، ازجمله پلان، گنبد، پشت‌بندها، چفدها و تزئینات معماری به‌کاررفته در نمای بیرونی پرداخته شده و چنین نتیجه گرفته شده که می‌توان با تکیه بر تاریخچه و عناصر معماری، این بقاع را نمونه‌ای از معماری ایرانی در سرزمین حجاز دانست.