بررسی روایات ترغیب به زیارت سیدالشهدا (ع) در صورت خوف و خطر جانی

زیارت حائر حسینی (ع) از افضل طاعاتی است که در روایات ترغیب شدیدی به آن دیده می‌شود. در طول تاریخ، حکومت‌های جائر درصدد محو آثار حرم و منع زائران حضرت بوده‌اند و از سوی مقابل ائمه اطهار: نیز شیعیان را به ترک نکردن زیارت، حتی در صورت خوف و خطر، ترغیب کرده‌اند.در این مقاله به بررسی فقهی روایی تعارض این روایات با ادله لزوم حفظ جان، ادله‌ای که احکام ضرری را نفی می‌کند، ادلة تشریع تقیه و ادلة نهی از به هلاکت انداختن خود در قرآن در فرض عمومیت ازمانی روایات پرداخته‌ایم و ادله عامی که مانع اطلاق روایات است را تبیین کرده‌ایم که در موارد خطر جانی قطعی، اطلاقات حفظ نفس حاکم‌است، اما در باقی موارد التزام به روایات مزبور اشکالی ندارد. ولی در صورتی که دلالت روایات مزبور را مربوط به همان زمان صدورشان بدانیم، به کلی این روایات از صلاحیت استدلال و تعارض با عمومات وجوب حفظ نفس خارج می‌شوند و عمومات روایات ترغیب به زیارت حائر حسینی نیز محکوم قواعد عام مزبور خواهد بود؛ در نتیجه تفاوتی بین شخصیه یا حقیقیه بودن این روایات نخواهد بود.