تعینات ساختاری در روابط ایران و عربستان؛ از دکترین دوستونی تا پس از بهار عربی

مقاله پیش رو با بررسی تطبیقی و تحلیل تاریخی، به دلایل تداوم تقابل ایران و عربستان طی نیم قرن اخیر می‌پردازد و مدعی است الزامات ساختاری قدرت در سطح نظام بین الملل و وضعیت موازنه قدرت در سطح منطقه‌ای، مهمترین مولفه‌های تعین‌زا در تداوم تنش و تقابل میان ایران و عربستان است. مقاله پس از تبیین نظری دو شکل ایجابی و سلبی، به تحلیل تاریخی می‌پردازد و روابط ایران و عربستان را در مقاطع خروج انگلستان از خلیج فارس و دکترین دوستونی نیکسون، انقلاب اسلامی، جنگ ایران و عراق، حمله صدام به کویت در1991 میلادی، حمله امریکا به عراق در  2003میلادی، جنگ  33روزه اسرائیل علیه حزب الله لبنان و در نهایت، روابط ایران و عربستان پس از بهار عربی در  2010میلادی، تحلیل و تبیین نظری می‌کند. در پایان نیز راهکارهایی برای مدیریت تقابل دو کشور ارائه می‌دهد. روش پژوهش، توضیحی تبیینی تجویزی است.

Structural Determinations in IranSaudi Arabia Relations from the Nixon Doctrine to PostArab Spring

Based on a comparative and historical analysis, the present article discusses the reasons for continuous tensions between Iran and Saudi Arabia over the past half a century and claims that the structural requirements of power in the international system and the balance of power at the regional level are the most important determinants of tensions between the two countries. Following a theoretical explanation of the two positive and negative forms, the article deals with historical analysis and the relations between Iran and Saudi Arabia during the British withdrawal from the Persian Gulf and the Nixon Doctrine, the Islamic Revolution of Iran, the IranIraq war, Saddam’s invasion of Kuwait in 1991, the US attack to Iraq in 2003, Israel’s 33day war against Hezbollah in Lebanon, and IranSaudi Arabia relations after the Arab Spring in 2010. Finally, it offers some solutions for managing the confrontation between the two countries. The research method is explanatory and prescriptive.