بررسی ابتذال و سرقات ادبی در دیوان معزی

گاهی شاعران ضمن تتبّع یک شعر و جواب‌‌گویی به آن، دچار ابتذال قافیه شده‌‌اند که طی کردن فرآیند تتبّع شعر دیگری به سرقت ادبی انجامیده است. ابتذال قافیه یکی از کارکردهای منفی قافیه است که باعث محدودیت شعر سنّتی در حوزۀ مضامین و معانی شده است و در بخش آغازین این مقاله با بررسی برخی اشعار شاعران سدۀ 5 تا 8 قمری، بدان پرداخته‌‌ایم. آنچه در این تحقیق مورد نظر است، بررسی مبحث سرقت ادبی و انواع آن در شعر امیر معزی نیشابوری است؛ بدین صورت که با عنایت به نقش قافیه و ابتذال آن در شعر، ابتدا به سرقات او از عنصری، فرخی و قطران خواهیم پرداخت و در نهایت سرقت‌‌های ادبی انوری، وطواط، ادیب صابر و حسن غزنوی را از دیوان اشعار معزی نشان خواهیم داد.

Vulgarity and Plagiarisms in Mo’ezzi’s Divan

Imitating and answering a poem, a poet’s poems sometimes is affected by vulgarity of rhyme scheme which in turn leads to plagiarism during the process of imitating another poem. The vulgarity of rhyme is one of the negative functions of composing poetry imposing thematic restriction on traditional poetry. Examining some poems of 5th to 8th lunar century poets, we have dealt with the problem in the first part of the article. The article is attempting to study plagiarism and its different types in the poetry of Amir Mo’ezzi Neyshabouri. Taking into consideration the role of rhyme and its vulgarity in poetry, we will first deal with his plagiarizing from Onsori, and Farrokhi to Qatran, and finally, we will show the plagiarism of Anvari, Watwat, Adib Saber and Hasan Ghaznavi from Mo’ezzi’s poetry collection (Divan).