بررسی و تحلیل ویژگی‌های خاص دستوری و نگارشی در تفسیر سورآبادی

تفسیر سورآبادی یکی از کهن‌ترین تفسیرهای قرآن به زبان فارسی است که علاوه بر ارزش فکری و محتوایی، از حیث مطالعات زبان‌شناسانه به ویژه دستور تاریخی اهمیّت ویژه‌ای دارد. هرچند سورآبادی از زبان فارسی رایج قرن پنجم استفاده کرده، ولی کاربرد واژگان و شیوه به کارگیری آنها در جمله، نثر او را تا حدّی متمایز از دیگر آثار این قرن کرده است. روش اصلی این تحقیق توصیفی و تحلیلی است و مساله اصلی تحقیق این است که ویژگی‌های نادرِ دستوری تفسیر سورآبادی چیست. در پایان، این نتایج به دست آمده که وجود مختصات سبکی و کاربردهای مختلف نحوی و صرفی نادر و نیز شیوه نگارش مولف، این اثر ارزشمند را درخور توجّه و تحقیق کرده است. پاره‌ای از نکات و نمونه‌های به کار رفته مانند: کاربرد قیدها، صفات و نمونه‌های نادر دستوری فقط خاص این تفسیر است؛ مانند کاربرد «ی» نکره با ضمیر مبهم «هر» و نیز کاربرد «برخورداری» با امور منفی که تاکنون کسی به آن اشاره‌ای نکرده است.

Evaluation and Analysis of Special Syntactical and Writing Features of Soorabadi Interpretation

Soorabadi Interpretation is one of the most ancient Farsi versions of Qoran which is, next to its intellectual and content value, of high linguistic and historical importance.  Although Soorabadi has used the prevalent Persian language of 5th century, the usage of words and their choice of selection has made his interpretation different from others of his era. The main method of this research is descriptive and analytical. The main question of the research is what the rare grammatical features of Soorabadi interpretation are. These are the findings of the research:  the existence of stylistic coordinates and various aPplications of rare syntax and morphology as well as the author’s writing style have made this valuable work worthy of attention and research. Some of the exemplary features of the work such as the use of adverbs, adjectives and rare grammatical examples, are only specific to this interpretation.