تحلیل سبک شناسی رباعیات مهستی گنجوی
|
|
|
|
|
|
|
|
نویسنده
|
نجاریان محمدرضا
|
|
منبع
|
پژوهش هاي دستوري و بلاغي - 1395 - دوره : 6 - شماره : 9 - صفحه:241 -268
|
|
چکیده
|
مهستیِ گَنجَوی(490 577ق.) بانوی شاعر ایرانی در سده ششم هجری، پس از خیام برجستهترین رباعیسرای ایران به شمار میآید.وی را همچنین پایهگذار مکتب«شهر آشوب»در قالب رباعی شناختهاند که بعدها در عصر صفوی رواج بیشتر یافته. در شعر مهستی وجود فعلها و واژگان فارسی کهن؛ مثل: بخسبم، آهیخت، پار، تنک خام؛ تلفظهای کهن، مثل قافیه خوش با آتش و کَش نیز کاربرد بایستن و شایستن در معنای تام دلالت بر تاثیر پذیری شاعر از سبک خراسانی است. ایهام،شهر آشوب،مراعات نظیر،کنایه ،تشبیهات مرکب و تفضیل و حسن تعلیل و ایهام هنری وجناس بخصوص مرکب از جمله آرایه های برجسته رباعیات مهستی است. در میان اشعار شاعر بسامد مضمون‌های غنایی و ارج نهادن به مقام معشوق، اندیشه خیامی و خوش باشی، شهر آشوب‌ها، نکته های طنز آمیز و هزلیات قابل تامل است. در این مقاله سعی بر این است تا سبک رباعیات مهستی در سه لایه زبانی و ادبی و فکری تحلیل شود.
|
|
کلیدواژه
|
مهستی گنجوی، شعر سده ششم هجری، رباعی، سبک شناسی
|
|
آدرس
|
دانشگاه یزد, گروه زبان و ادبیات فارسی, ایران
|
|
پست الکترونیکی
|
reza_najjarian@yahoo.com
|
|
|
|
|
|
|