زبان شاعرانۀ نادر ابراهیمی در آتش بدون دود

نادر ابراهیمی نمایشنامه نویس، مستندساز، ترانه سرا و یکی از داستان نویسان برجستۀ معاصر است که افزون بر داستان‎های کوتاه خود و دیگر آثارش، رمان هفت جلدی آتش بدون دود را نوشت که با نگارش آن جایزۀ نویسنده برگزیده ادبیات داستانی 20 سال بعد از انقلاب را به خود اختصاص داد. علاوه بر قدرت داستان نویسی، انتخاب زبان ادبی و نثر شاعرانه، یکی از برجستگی های آتش بدون دود و دیگر آثار ابراهیمی است که وی را به ‎عنوان داستان نویسی صاحب سبک معرفی کرده است. نگارندۀ این مقاله می کوشد با بررسی توصیفی تحلیلی این رمان و استخراج شواهد و ویژگی‎های ادبی و سبک ساز آن به این سوال پاسخ دهد که چه عواملی موجب شاعرانگی نثر آتش بدون دود و برجستگی سبک آن شده است. چنین استدلال می شود که  ابراهیمی در آتش بدون دود با نوشتن داستانی واقع گرایانه دربارۀ مردم ترکمن صحرا و ستم هایی که نسبت به آنها اعمال شده است با انتخاب نثر شاعرانه، زبان ادبی، عناصر موسیقایی و آشنایی زدایی، زبان ساده و آمیخته به لغات گویشی خاص منطقه، ترکیب سازیهای ابتکاری، باستانگرایی های قاموسی و نحوی و استفاده از امکانات شعر منثور و شعر کهن، چنان رستاخیزی در کلمات داستان خود ایجادکرده که در کنار محتوای دلنشین داستان، زبان زیبا و شاعرانۀ داستانش را در خاطر خواننده جاودانه کند.