خوانشی معنادرمان‌‌گرایانه از طبیعت‌‌گرایی رمانتیک ژان‌‌ژاک روسو

اگر چه در ظاهر رمانتیسم یک نوع مکتب ادبی متعلق به یک دورۀ ادبی خاص است، اما با دقّت در ویژگی‌‌هایی از جمله «طبیعت‌‌گرایی»، «تخیّل‌‌»، «عشق‌‌ورزی» و «توجّه به درون» متوجه می‌‌شویم که وسعتی به درازای اندیشۀ بشری دارد. نقش ژان ژاک روسو(17781712) به عنوان یکی از پایه‌‌گذاران رمانتیسم، نقشی است بسیار تاثیرگذار و «اعترافات» او نوعی اتوبیوگرافی است بر اساس مکتب رمانتیسم. ویکتور فرانکل (19971905) فیلسوف و روان‌‌شناس اتریشی پس از تجربۀ تکان‌‌دهندۀ اردوی کار اجباری نازی‌‌ها به نام «آشویتس»، نظریه‌‌ای موسوم به «معنادرمانی» را ارائه داد که بر اساس آن انسان می‌‌تواند با تعبیری متفاوت از حوادث زندگی و با نوعی دیگر نگریستن به رخدادها، به درک و در نتیجه معنای جدیدی از زندگی برسد. نکته‌‌ای که هم روسو و هم فرانکل به آن تاکید دارند و در بستر طبیعت‌‌گرایی معنا می‌‌شود، جلب توجّۀ خواننده به آسیب‌‌های ناشی از تمدن است؛ چیزی که فرانکل از آن به «خلاء وجودی» یاد می‌‌کند. از مولّفه‌‌های مشترک میان رمانتیسم روسو و معنادرمانی فرانکل، می‌‌توان به مواردی مانند: «توجّه به طبیعت» و «عشق‌‌ورزی» اشاره کرد. این مقاله کوشش می‌‌کند با استفاده از روش تحلیلِ محتوایی، خوانشی معنادرمان‌‌گرایانه از «اعترافات» روسو ارائه دهد.