تاثیر برنامه تمرین درمانی پیشرونده و خود الگودهی ترکیبی بر اختلالات رفتاری کودکان کم‌توان ذهنی

مقدمه: علاوه بر تمرینات بدنی، مداخله‌های شناختی مانند تصویرسازی و الگودهی باعث تسهیل یادگیری مهارت‌ها می‌شوند.هدف: پژوهش حاضر، با هدف تعیین تاثیر برنامه تمرین درمانی پیشرونده و خود الگودهی ترکیبی بر اختلالات رفتاری کودکان کم‌توان ذهنی آموزش‌پذیر انجام شد.روش‌: مطالعه حاضر از نوع نیمه تجربی با گروه تجربی و کنترل بود. از بین کودکان استثنایی شهرستان نجف آباد در سال 1398 تعداد 30 کودک کم‌توان ذهنی آموزش‌پذیر با دامنۀ سنی 128 سال براساس معیارهای ورود به مطالعه به طور تصادفی انتخاب شدند. گروه‌های تجربی به مدت 4 هفته و هر هفته چهار جلسه آموزش دیدند. ابزار استفاده شده پرسشنامه اختلالات رفتاری راتر، فرم معلم بود. داده‌ها با آزمون تحلیل واریانس مرکب با اندازه‌های تکراری و آزمون تعقیبی بونفرونی با نرم‌ افزار spss نسخه 20 تحلیل شدند.یافته‌ها: یافته‌ها نشان داد تفاوت معناداری بین میانگین‌های اختلالات رفتاری گروه خود الگودهی ترکیبی و تمرین درمانی پیشرونده در مرحله پس‌آزمون با میانگین‌های آن‌ها در مرحله پیش‌آزمون وجود دارد (0/05 >p ). بررسی میانگین‌ها نشان داد گروه خود الگودهی ترکیبی در مرحله پس‌آزمون دارای نمره بهتری نسبت به سایر گروه‌ها بود. همچنین در مرحله پس‌آزمون میانگین اختلالات رفتاری در گروه تمرین درمانی پیشرونده بهتر از گروه کنترل بود.نتیجه‌گیری: یافته‌های پژوهش حاضر نشان داد تمرین درمانی پیشرونده و خود الگودهی در آموزش و کمک به رفتار کودکان کم‌توان ذهنی موثر است. آموزش از این طریق می‌تواند به لحاظ صرف وقت و هزینه برای مربیان، معلمان و والدین مفید باشد.

The effect of progressive exercise therapy and combination self-modeling on behavioral disorders in children with intellectual disability

Introduction: In addition to physical exercises, cognitive interventions such as imagery and modeling facilitate the learning of skills.Aim: The present study was conducted with the aim of determining the effect of progressive exercise therapy and combination selfmodeling on behavioral disorders in children with intellectual disability.Method: This study was a semiexperimental study with experimental group and control group. Among the exceptional children in Najafabad in 2019, 30 educable children with intellectual disabilities aged 812 years were selected based on inclusion criteria. Experimental groups underwent training intervention training for 4 weeks and four sessions per week. The tool used was Rutter children behavioral questionnaire. The data were analyzed with repeated measures analysis of variance trough SPSS20 software. Results: The results showed that there was a significant difference between the means of self modeling behavioral disorders and progressive exercise therapy in the posttest phase with their averages in the pretest phase (P<0.05). Examination of the means showed the combined self modeling group had a better behavioral disorders score in the posttest phase than the other groups. Also, in the posttest phase, the mean of behavioral disorders in the progressive exercise therapy group was better than the control group. Conclusion: The findings of the present study showed the progressive Exercise therapy and combination selfmodeling in educating and assisting the behavior of children with intellectual disability are effective. They could learn from the way in terms of time for educators, teachers and parents are beneficial.