اثربخشی درمان مبتنی بر تعهد و پذیرش بر تحمل پریشانی و شدت وسواس فکری عملی در بیماران وسواس

مقدمه: یکی از اختلال ‌های روان شناختی مزمن که سلامت روانی، هیجانی و ارتباطی افراد مبتلا را با آسیب جدی مواجه می ‌سازد، اختلال وسواس فکری عملی است.هدف: هدف از پژوهش حاضر بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر تعهد و پذیرش بر تحمل پریشانی و شدت وسواس فکری عملی در بیماران وسواس بود.روش: طرح پژوهش نیمه آزمایشی و از نوع پیش‌ آزمون پس‌ آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری کلیه بیماران مراجعه‌ کننده به بخش روانی بیمارستان مصطفی خمینی شهرستان دورود در سال 98-1397 بود. بدین منظور 20 بیمار مبتلا به وسواس فکری و عملی به صورت نمونه‌ گیری در دسترس انتخاب و در دو گروه درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد و گواه گماشته شدند. هر گروه قبل و بعد مداخله توسط مقیاس ییل ‌براون و پرسشنامه تحمل پریشانی مورد آزمون قرار گرفتند. گروه آزمایش 8 جلسه درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد را دریافت کرد و گروه گواه درمانی دریافت نکرد. داده ‌ها با تحلیل کوواریانس چندمتغیره با نرم‌افزار 24 spss در دو بخش آمار توصیفی و استنباطی تحلیل گردید.یافته‌ها: نتایج نشان داد درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر کاهش وسواس فکری عملی (92/503=f=0/000،p) و افزایش تحمل پریشانی (33/889=f=0/000،p) تاثیر معنادار داشت و میزان تاثیر در متغیر وسواس 87/7% و متغیر تحمل پریشانی 72/3% بود.نتیجه‌گیری: با توجه به عناصر درمانی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد و هماهنگی آن با مشکلات روان شناختی وسواس، می ‌تواند روان ‌درمانی مناسبی برای این افراد باشد

The effectiveness of acceptance and commitment therapy (ACT) on distress tolerance and the severity of obsessive-compulsive symptoms

Introduction: Obsessivecompulsive disorder is a chronic psychological disorder that causes serious damage to the mental, emotional and communication health of patients.Aim: The aim of this study was to evaluate the effectiveness of acceptance and commitment therapy (ACT), on distress tolerance and the severity of obsessivecompulsive disorder (OCD).Method: This study was designed using a Quasiexperimental method and pretest, posttest as and control group. The study population included all patients referred to the psychiatric ward of Mostafa Khomeini Hospital in Dorood between 2018 and 2019. For this purpose, 20 patients with OCD were selected by convenience sampling and assigned to two groups of ACT and control. Each group was tested before and after the intervention by the YaleBrown scale and the distress tolerance questionnaire (DTQ). The experimental group received 8 sessions of treatment based on ACT and the control group was not subjected to therapy. Data were analyzed by multivariate analysis of covariance (MANCOVA) through SPSS Statistics 24 and presented by descriptive and inferential statistics.Results: The results suggest that ACT had a significant statistical effect on reducing OCD symptoms (P= 0.000, F= 92.503) and increasing distress tolerance (P= 0/000, F= 33.889). Its effect on the obsession and distress tolerance variables was 87.7% and 72.3%, respectively.Conclusion: Considering the therapeutic elements of ACT and its coordination with the psychological problems of OCD, it can be a suitable therapy for these patients.