تاثیر سندروم خود‌ویرانگری بر مشارکت شغلی با نقش میانجیگری توانمندسازی ساختاری کارکنان دانشگاه علوم پزشکی اصفهان

زمینه و هدف: توانمندسازی به مدیران عرصه سلامت این امکان را می‌دهد که انتخاب آگاهانه‌ای جهت بهبود کیفیت مراقبت داشته‌باشند. از سوی دیگر یکی از عواملی که ممکن‌است با تاثیرگذاری بر جنبه‌‌های روانشناختی کارکنان، باعث کاهش مشارکت شغلی کارکنان گردد، سندروم خود‌ویرانگری می‌باشد. هدف اصلی این پژوهش تعیین تاثیر سندروم خودویرانگری بر مشارکت شغلی با نقش میانجی‌گری توانمندسازی ساختاری کارکنان بود. روش پژوهش: پژوهش توصیفی-تحلیلی حاضر به‌صورت مقطعی در سال 1400 انجام گردید. جامعه آماری آن را کارکنان شاغل در دانشگاه علوم پزشکی اصفهان، به تعداد 1300 نفر تشکیل دادند. حجم نمونه 297 نفر با استفاده از فرمول کوکران محاسبه گردید و به‌شیوه نمونه‌گیری طبقه‌ای تصادفی انتخاب شدند. داده‌های مورد نیاز به وسیله 3 پرسشنامه استاندارد: خود‌ویرانگری کلانس و ایمز (1987)، مشارکت شغلی شافلی و همکاران (2006) و پرسشنامه توانمندسازی ساختاری ملکی و همکاران (1391) جمع‌آوری شد. روایی صوری با نظر اساتید و کارشناسان، روایی همگرا با میانگین واریانس استخراج شده بیش از 0/5 و روایی واگرا با استفاده از روش فورنل و لارکر مورد تایید قرار‌گرفت. همچنین پایایی ابزار با آلفای کرونباخ بیش از 0/7تایید گردید. تجزیه و تحلیل داده‌ها، با آزمون‌‌های آماری توصیفی و استنباطی، با استفاده از روش معادلات ساختاری با رویکرد حداقل مربعات جزئی و به کمک نرم افزار‌‌های آماری spss 22 و pls 3 انجام شد. یافته ها: براساس تحلیل متغیرهای پژوهش، سندروم خودویرانگری بر مشارکت شغلی و توانمندسازی ساختاری کارکنان به ترتیب با ضریب مسیر 0/349 - و 0/856- اثر منفی و معنی‌داری (p <0/001 ) داشت. بین توانمندسازی ساختاری بر مشارکت شغلی کارکنان با ضریب مسیر 0/452 همبستگی مثبت و معنی‌داری (p <0/001) وجود داشت. در نهایت، سندروم خودویرانگری با نقش میانجی‌گری توانمندسازی ساختاری بر مشارکت شغلی کارکنان با ضریب مسیر 0/386- اثر منفی و معنی‌داری (p <0/001 ) داشت. نتیجه‌گیری: توانمندسازی ساختاری با اثربخشی و درگیری کاری بالاتر در میان کارکنان مرتبط است. بر این اساس، توانمندسازی ساختاری ممکن‌است با تحریک انگیزه درونی و بیرونی کارکنان، مشارکت‌کاری را افزایش‌دهد؛ اما وجود کارکنانی با سندروم خودویرانگری منجر به تاثیر معکوس می شود.

the effect of impostor syndrome on job involvement with mediating role of structural empowerment regarding the employees of isfahan university of medical sciences

background: empowerment allows health managers to make a conscious choice to improve the quality of care. on the other hand, one of the factors that may affect psychological aspects of employees and decrease job participation of employees is imposter syndrome. the main goal of this research was to determine the effect of imposter syndrome on job involvement with the mediating role of structural empowerment of employees. methods: this was a descriptive-analytical study conducted cross-sectionally in 2021. the statistical population of the present study included all employees (1300) working in isfahan university of medical sciences. the sample size was estimated to be 297 people through cochran method and stratified random sampling method. data collection tools included the standard imposter questionnaires of klans and ames (1987), shafli et al.'s job involvement questionnaire (2006), and maleki et al.'s structural empowerment questionnaire (2012). face validity was confirmed by professors and experts, convergent validity with a mean variance of greater than 0.5, and divergent validity was confirmed using fornell and larker methods. also, the reliability of the instrument was confirmed with the cronbach's alpha of greater than 0.7. data analysis was done with descriptive and inferential statistical tests using structural equation method and spss 22 and pls 3 statistical software. results: based on the analysis of research variables, imposter syndrome had a negative and significant effect (p < 0.001) on job involvement and structural empowerment of employees with path coefficients of - 0.349 and - 0.856, respectively. there was a positive and significant correlation (p < 0.001) between structural empowerment of employees' job involvement and a path coefficient of 0.452. finally, self-destructive syndrome with the mediating role of structural empowerment had a significant and negative effect (p < 0.001) on job involvement of employees with a path coefficient of - 0.386. conclusion: structural empowerment is associated with higher work efficiency and engagement among employees. accordingly, structural empowerment may increase work engagement by stimulating employees' intrinsic and extrinsic motivation. but the presence of employees with imposter syndrome leads to the opposite effect.