وضعیت نمود استمراری در گویش لری بالاگریوه

نوشتار پیش رو نمود استمراری در گویش لری بالاگریوه را برپایه رویکرد دستور شناختی (لانگاکر، 1982؛ 2001) بررسی کرده است. در گویش لری بالاگریوه، زمان حال استمراری با استفاده از تکواژ hɑ که برگرفته از فعل hɑse «خواستن» است، ساخته می‎شود و برای ساخت گذشته استمراری از تکواژ he استفاده می‎شود. به این ترتیب، دلایل محدود شدن کاربرد فعل کمکی hɑse برای ساخت حال استمراری مورد بررسی قرار می‎گیرد. برای انجام این پژوهش، (820) جمله نمونه از روستاهای اطراف خرم‎آباد جمع‎آوری شده و برای تحلیل داده‎ها از روشی توصیفی -تحلیلی برپایه دستور شناختی استفاده شده است. داده‎ها نشان داده‎اند که هر تکواژ کاربرد متفاوتی دارد، زیرا تکواژ hɑ بر وقوع رویداد یا عملی در زمان حال دلالت دارد، در حالی که he‎‎ برای بیان استمرار یا تکرار عمل به‎کار می‎رود؛ افزون بر این، هر دو تکواژ برای تولید فرایند‎های ناقص از محمول‎های کامل استفاده می‎شوند؛ همچنین، نفی‎ناپذیری، استمرارپذیری محمول ایستا به‌صورت حال کامل و کاربرد هم‎زمان هر دو تکواژ در برخی از صورت‎های زمان حال ازجمله ویژگی‌های منحصربه‎فرد ساختار استمراری در گویش لری بالاگریوه است.

progressive aspect in bala-geriveh lori

this paper attempts to investigate the progressive aspect in bala-geriveh lori /løri/ based on cognitive grammar approach (langacker, 1982). in this dialect, the auxiliary hɑ, derived from hɑse ‘to want’, is used for making present progressive while past progressive is made by the morpheme he. hence, this paper investigates why the use of the verb hɑse as an auxiliary is limited. for doing this research, 820 sentences were collected from villages around khorramabad. then the data was analysed using a descriptive-analytical method based on cognitive grammar (langacker, 1982). the data demonstrated that each morpheme has specific functions because hɑ assigns progression to the action, whereas he is used for the duration or repetition of an action. meanwhile, both morphemes are used for making imperfective processes. unacceptance of negation, acceptability of making present perfect progressive out of stative predicates, and simultaneous use of both morphemes in a sentence are among their important idiosyncratic features.