استعارۀ زمان به‌مثابۀ حرکت در مکان در اشعار سهراب سپهری براساس نظریۀ معاصر استعاره

استعاره از مهم ترین پدیده های زبانی است که عالمان، فیلسوفان، ادبیان و به تازگی زبان شناسان به آن توجّه کرده اند. روش پژوهش حاضر توصیفی تحلیلی است و در آن کوشیده شده تا ساز و کار بیان استعارۀ زمان به مثابۀ حرکت در مکان در مجموعۀ اشعار سهراب سپهری با تکیه بر نظریۀ معاصر استعارۀ لیکاف (1992) بررسی شود. با نگاهی به داده ها می توان این گونه نتیجه گرفت که در این اشعار، زمان دارای دو حالت اصلی است: یکی گذر زمان به مثابه شیئی ثابت درحالی که ناظر متحرّک است و دیگری گذر زمان به منزله شیئی متحرّک درحالی که ناظر ثابت است. درضمن با توجّه به این نظریه می توان گفت درک زمان در شعر سهراب تاییدی بر فرایندی شناختی جهانی به نام فهم استعارۀ زمان به مثابۀ شیئی متحرّک یا حرکت در مکان است. نکتۀ دیگر، گذر سهراب از مرز استعاره های قراردادی و ورود به دنیای استعاره های نو است که زبان شعر سهراب را از زبان مردم عادّی و حتّی دیگر شاعران متمایز می سازد.