گروه فعلی شکافته در فارسی: تمایز هستۀ جهت و فعل کوچک

در بیش از دو دهۀ گذشته، این فرضیه که گروه فعلی متشکّل از دو فرافکن گروه فعلی کوچک یا گروه جهت و گروه فعل واژگانی است، فرضیۀ پذیرفته‌شده‌ای در میان زبان‌شناسان چامسکیایی محسوب می‌شود؛ امّا پژوهش های اخیر دربارۀ ساختار گروه فعلی، براساس فرضیۀ گروه فعل کوچک شکافته، هستۀ جهت را متفاوت از هستۀ فعل کوچک و گروه فعلی را متشکّل از سه فرافکن می دانند که عبارت اند از: گروه فعلی کوچک، گروه جهت و گروه فعل واژگانی. در این تحلیل، فعل کوچک، فعل‌ساز است و نوع رویداد را نشان می‌دهد. جهت، موضوع بیرونی را معرّفی می‌کند و هستۀ گروه فعل واژگانی، ریشه‌ای بی‌مقوله است. تعامل تکواژ سببی و فعل سبک در ساخت های سببی مرکّب و حضور موضوع بیرونی در ساخت‌های دارای فعل سبک، نمونۀ مواردی هستند که طرح دولایه‌ای گروه فعلی را در زبان فارسی به چالش می‌کشند. پژوهش حاضر با ارائۀ شواهدی از ساخت‌های سببی در زبان فارسی نشان می‌دهد که گروه فعلی، سه‌لایه‌ای بوده و هستۀ جهت و فعل کوچک به طور مستقل و متفاوت از یکدیگر در گروه فعلی ایفای نقش می کنند.

Split Verb Phrase in Persian: The Distinctness of Voice and Little v

In more than two decades, the conclusion that any verb phrase is made up of two projections, vP or voiceP and VP, has become standard among Chomskyan linguists. Recent studies, using splitvP hypothesis, however, suggest that VP can be decomposed into three layers: vP, voiceP and VP. In this hypothesis, voice is different from v: v represents the type of event, such as the causative event. On the other hand, voice introduces the external argument. VP is a projection in which the head is an acategorial root which can be categorized via its movement to v. Interaction of the causative morpheme and light verbs, in addition to introducing the external argument in complex predicates, in Persian, are some examples that challenge the bipartite verb phrase. This research aims to show, by studying causative constructions, that Persian verb phrases are tripartite, in which voice and v are different and independent.