مطالعۀ موردی برخی آیات بشارت‌دهنده در قرآن کریم از منظر نظریۀ زبانی کارگفت

سنت بشارت و تبشیر که معادل آن در فارسی مژده دادن است، در قرآن کریم از سنت‎های قطعی و حتمی خداوند متعال محسوب می‎شود. سنت به معنای راه و روش و شریعت است و بشارت به معنای خبرهاى نشاط ‎انگیز است. در رویکرد کاربردشناسی به قرآن، پیش از آنکه به واژگان، معانی آنها و نوع ارتباطات نحوی بین آنها پرداخته شود، بر روی ویژگی‎های متکلم و مخاطب، شرایط گفتگو و بافت حاکم بر آن تاکید می‎شود. در تببین بافت پیرامون تحقق بشارت باید گفت که مبشر اصلی در قرآن خداوند است و خداوند متعال از فرشتگان، بادها، و انبیاء به عنوان مبشران خویش نام برده است. در این تحقیق برآنیم تا علاوه بر ترسیم بافت پیرامونی کارگفت بشارت، شرایط لازم برای تحقق کارگفت بشارت را تبیین نماییم و نشان دهیم که چگونه گویندۀ متن، یعنی خداوند متعال، مخاطب و دیگر شنوندگان همگی در فهم این شرایط متفق‎اند. مبنای نظری پژوهش حاضر بر اساس نظریات آستین (1975) و سرل (1969) در خصوص نظریۀ کارگفت می‎باشد. روش پژوهش به کار گرفته شده از نوع توصیفی تحلیلی است که داده‎های مورد بررسی ما شامل آیاتی از سوره‎های نساء، اعراف، اسرا، توبه، یونس، زمر، شوری، انفال، کهف و فصلت است که در آنها خداوند به نوعی به مخاطبان خود بشارت داده است.

Investigating Good Tidings in Some Verses of the Holy Quran from a Speech Act Theory Perspective

The tradition of giving Good tiding in the Quran is the Almighty God’s absolute and inevitable tradition. In the pragmatic approach to the Quran, more than investigating words, their meanings and syntactic relations, the primary concern is the speaker and the audience, the conversations and their context. In explaining the context of realization of good tidings, the bringer of good tidings in the Quran is God who also mentions Angels, winds, and prophets as carriers of good tidings. In this study, , in addition to drawing the context of the speech act of good tiding, we intend to explain the necessary conditions for the realization of the speech act of good tiding and demonstrate how the speaker, that is, the Almighty God, the audience and other listeners contribute to understanding the context of conversations. The theoretical basis of this study is Austin’s and Searle's speech act theories. The research method employed is a descriptive analysis. The data examined included verses from some chapters including Nisa, A’araf, Asra, towbeh, Younos, Zomor, Anfal, Kahf and Fosillat where instances of good tidings are found.