افق بیناذهنی هنرمند و مخاطب در هنر تعاملی معاصر (با نگاهی به پروژه تعاملی کتابخانه قلب)

ارج نهادن به جایگاه و نقش مخاطب، از دستاورد‌های پراهمیت و ارزشمند هنر معاصر دانسته ‌می‌شود. موثر بودن یا به عبارتی گویاتر تعیین‌کنندگی، به‌نحوی‌که شکل‌گیری و معنا یافتن اثر هنری درگرو مشارکت مخاطب باشد، در هنر تعاملی معاصر نمود عینی و حقیقی می‌یابد. قوت گرفتن چنین رویکردی، می‌تواند نشانی از اهمیت یافتن عرصه بیناذهنی در فرآیند تولید هنری و نقض محوریت مطلق هنرمند باشد. با در نظر داشتن مسئله مذکور، پژوهش حاضر درصدد پاسخ به این پرسش برآمده است که در هنر تعاملی معاصر افق بینا ذهنی هنرمند و مخاطب چگونه شکل می‌گیرد؟ نمونه موردمطالعه، پروژه تعاملی «کتابخانه قلب» است که بر مبنای نظری «زیبایی‌شناسی صمیمیت» طراحی‌شده است. این اثر که «بدن» را ماده اصلی تجربه زیبایی‌شناختی قرار داده‌، بر نحوه رویارویی مخاطب با بدن و تعمق در آن به‌عنوان سوژه و ابژه «آگاهی» متمرکز است. با توجه به پرسش اصلی، فرض بر این است که افق بیناذهنی هنرمند و مخاطب، در تراز «آفرینشگری» و خلق اثر تحقق می‌یابد. به این معنا که در اثر تعاملی کتابخانه قلب، آفرینش و تجسم آگاهی بدنی، در افق بیناذهنی هنرمند و مخاطب شکل‌گرفته و تجربه حاصل‌شده، متعلق به هر دو آنان است.‌ در این پژوهش، باهدف تبیین ابعاد گوناگون ارتباطات بیناذهنی هنرمند و مخاطب در هنر تعاملی معاصر، در نمونه خاص کتابخانه قلب، داده‌ها به‌صورت اسنادی جمع‌آوری‌شده و به شیوه توصیفیتحلیلی موردبررسی قرارگرفته‌اند. نتیجه آنکه مخاطب تعامل‌گر در اثر مذکور، به‌واسطه تغییر آشکاری که می‌تواند آگاهانه در تجسم بدنش ایجاد کند و شکل نهایی اثر را رقم بزند، هم‌تراز با هنرمند در خلق اثر، تعیین‌کننده است.