تاملی در جریان‌های آغازین خوشنویسی نستعلیق دوره تیموری

هنر خوشنویسی را شاخص‌ترین هنر اسلامی و خط نستعلیق را عروس خطوط اسلامی دانسته‌اند. خوشنویسی نستعلیق که برآمده از ذوق و تلاش هنرمندان ایرانی است، اهمیتش در حفظ و نشر آثارعلمی، عرفانی و ادبی در دوره تیموری به‌خوبی شناخته می‌شود. تیموریان بهره‌مند از هنرمندان و تجارب کارگاه‌های کتاب‌آرایی مظفریان و آل‌جلایر، با حمایت و انتقال هنرمندان قلمرو‌های مغلوب به مراکز حکومت خود، موجب تبادل دستاوردهای هنری آنان با هنرمندان موطن جدید می‌گردند و با تاسیس کارگاه‌های کتابت و کتاب‌آرایی در دربار رقابتی بین اینان برمی‌انگیزند که موجب پویایی بیش‌تر در نستعلیق نویسی می‌گردد. این پژوهش، با هدف شناخت تحولات آغازین خوشنویسی نستعلیق به مثابه یکی از درخشان‌ترین دستاوردهای ایرانی هنر اسلامی صورت گرفته است و به دنبال پاسخ این پرسش تحقیق است که: رونق و پویایی نستعلیق‌نویسی در آغاز دوران تیموری مرهون کدامین جریان‌های هنری است؟ بدین لحاظ از روش تطبیقی– تاریخی در تحقیق و روش مطالعات اسنادی و کتابخانه‌ای برای جمع‌آوری شواهد و اطلاعات سود جسته‌ایم.  این پژوهش، علاقه شاهزادگان تیموری به کتابت و خوشنویسی نستعلیق و نیز وجود دو جریان رقیب و نیرومند خوشنویسی نستعلیق دربار شاهرخ و فرزندش بایسنغر میرزا را معلوم می‌دارد که، به سرپرستی شمس بایسنغری، معروف بغدادی و میرزا جعفر بایسنغری و متاثر از سبک‌های منطقه‌ای پیشین خوشنویسی نستعلیق (شیراز–بغداد و تبریز) بوده است.