مفهوم‌ شناسی تربیتی هم ‌نشینی برخی از اسمای الهی در قرآن

تامل در مفهوم اسمای الهی و اوصاف پروردگار از مباحث درخور توجه در حوزه تربیت اسلامی است. خداوند در قرآن همواره از خود با اسمای حسنی یاد کرده  و طبعاً معرفت به این اسما باب جدیدی از تجلی جلوه‌های ازلی حق تعالی را در برابر انسان می‌گشاید. در اهمیت بحث از صفات و اسمای الهی همین‌بس که از دیرباز عالمان مسلمان از عارفان و فیلسوفان گرفته تا مفسران و متکلمان به این موضوع توجه ویژه‌ای کرده و آثاری را رقم زده‌اند. تامل در آیات وحیانی قرآن حاکی از گونه‌های متفاوت کاربرد اسمای الله است؛ از جمله این ساختارها هم‌نشینی و تاثیر و تاثر اسمای الهی در یک‌دیگر است. امروزه بررسی واژگان و عبارت قرآنی از منظر معناشناختی و به شیوه‌های متعارف و به‌کاررفته بین معناشناسان برجسته مانند ایزوتسویکی از محورهای مهم در حوزه تحقیقات قرآن‌شناسی محسوب می‌شود؛ و بر این اساس این مقاله پژوهش و جستاری است به روش توصیفی و تحلیلی درباره برخی اسما و صفات الهی و دریافت حکمت‌های تربیتی نهفته در چینش این اسما که به‌صورت دوگانه یا چندگانه در قرآن آمده است. توجه به چنین محورهایی به‌ویژه ما را در فهم و به‌کارگیری مولفه‌های مهم در فرایند تربیت انسان، در جایگاه جانشین خدا روی زمین، یاری خواهد کرد.