بررسی تمایزهای معنایی واژگان «جاء» و «اتی» در قرآن و بازتاب آن در برخی از مهم‌ترین ترجمه‌های فارسی

با توجّه به این‌که یکی از مهم‌ترین وجوه اعجاز قرآن، اعجاز ادبی و بلاغی و کاربرد هر واژه در آیات، برخاسته از حکمت الهی و در راستای ایفای رسالتی خاصّ است، واکاوی ویژگی‌های معنایی واژگان در عرف قرآن، ازجمله واژگان قریب المعنی و پرکاربرد «جاء» و «اتی»، ضروری می‌نماید.این نوشتار بر آن است با بهره‌گیری از روش کتابخانه‌ای، ضمن نقد و بررسی دیدگاه‌های مطرح درباره تمایز معنایی واژگان «جاء» و «اتی» در آیات، زوایایی از ظرایف نهفته در وراء کاربرد قرآنی این واژگان را به ترسیم کشد. نیز پردازش به نحوه بازتاب این ظرافت‌های معنایی در مهم‌ترین ترجمه‌های فارسی قرآن کریم، از دیگر اهداف این پژوهش می‌باشد.از حاصل این پژوهش می‌توان دریافت از بین دیدگاه‌های مطرح، دیدگاه راغب اصفهانی و محمّد شحرور، بیشترین موفّقیّت را در تبیین تمایز های معنایی فعل «جاء» و «اتی» در قرآن داشته است، ولی متاسّفانه مترجمان فارسی زبان قرآن، بی اعتنا به واکاوی های معنایی قرآن پژوهان، این ظرائف معنایی را در ترجمه خویش منعکس نساخته و به نحوی بی ضابطه، به معادل یابی برای این واژگان پرداخته‌اند.

a study of interpretive perspectives on the relationship between the condition and consequence in the verse regarding polygamy throughout history

given that one of the most important aspects of the miracle of the qur’an is the literary and rhetorical miracles and the use of each word in the verses, arising from the wisdom of god and to fulfill a specific mission, it is necessary to explore the semantic characteristics of the vocabulary in the quran, including the imminent and widely used vocabulary &ja’a& and &ata.this article is intended to use the library method, while criticizing and examining the prominent views on the semantic distinction of the words &ja’a& and &ata& in the verses, to explain the angles of the subtleties hidden beyond the use of the qur’an of these words. the other objective of this study is to process how these semantic subtleties are reflected in the most important persian translations.from this study, the views of rajab esfahani and muhammad shuhrawar were the most successful in explaining the semantic distinctions of the verbs &ja’a& and &ata& in the qur’an. still, unfortunately, persian translators of the qur’anic language, regardless of the semantic analysis of the qur’an, did not reflect these semantic subtleties in their translation and somehow uncontrollably, paid attention to the equivalent of this vocabulary.