بینامتنی توحید در خالقیت بین قرآن کریم و صحیفه سجادیه

بینامتنی، یکی از گونه های پژوهش در میان متون مختلف است که بیانگر ارتباط معنایی دو سویه، بین متن غایب و متن حاضر می باشد. این نوع از پژوهشها، با رویکرد ادبیزبانی انجام می شود و متون از قاعدة اثرپذیری و اثرگذاری تبعیّت نموده و در گونة کریستوایی آن، روابط بین آن ها به سه شکل نفی جزئی، نفی متوازی و نفی کلی نمایان است. این پژوهش بر آن بوده تا روابط ذکر شده را بین دو نصّ آسمانی در مقولة توحید در خالقیّت و عناوین مرتبط با آن همچون: ابداع، انشاء، تصویر، بارئ و... مورد واکاوی قرار دهد تا از تجلّی آیات قرآنی در ادعیّة صحیفة سجّادیّه، و میزان اثرپذیری متن حاضر از غایب، هر چه بهتر چهره گشایی کند. لذا پس از کنکاش و پژوهش در دو متن یاد شده، دستاوردهای پژوهشی، گویای آن است که روابط نفی جزئی و نفی متوازی کاربرد بیشتری دارد؛ به گونه ای که امام سجّاد(ع) با به کاربردن الفاظ قرآن و گاهی با بهره گیری از محتوای آیات، پیوندی عمیق بین ثقل اکبر و ثقل اصغر برقرار نموده است. پژوهش حاضر به روش توصیفیتحلیلی با استقصای متن صورت گرفته است.

tertextuality matters pertaining between Quran and Sahifa Sajjadieh

Abstract Intertextuality is one of the types of research among different texts that expresses the bidirectional semantic relationship between the absent text and the present text. This type of research is done with a literarylinguistic approach and the texts follow the rule of being influenced and influencing, and in their Christovan form, the relations between the texts are manifested in three forms of partial negation, parallel negation and general negation. The authors of these lines have tried to examine the mentioned relations between the two heavenly texts in the category of monotheism in creation and related titles including innovation, composition, image, the Creator, etc., in order to manifest the Quranic verses in Sajjadia’s prayers to better reveal the effectiveness of the present text from the absent one. Therefore, after exploring and researching the two texts, findings indicate that partial negation and parallel negation relations are more applicable in such a way that Imam Sajjad (AS) has established a deep connection between the Quran and the Prophet’s family by using the words of the Quran and content of the verses. This research has been carried out via a descriptiveanalytical approach to text analysis.