بازخوانش دو صفت علم الهی و کلام الهی بر اساس مدل معناشناسانه ایزوتسو در روش تفسیری علامه طباطبایی

فهم متن و کشف معنا دغدغه مشترک رویکرد «تفسیر قرآن به قرآن» علامه طباطبایی و«میدان معناشناختی » ایزوتسو است. روش نخست با رویکرد سنتی، ازفهم و تفسیر قرآن در پرتو آیات دیگر دفاع می کند و رویکرد دوم، به مدد معنا شناسی مدرن، خود را عهده دار کشف معنایی واژگان متن قرآن می داند. ایده اصلی نوشتار حاضر، پاسخ به این سوال است که چگونه می توان با مدل «میدان معناشناختی» ایزوتسو صفات الهی را براساس رویکرد تفسیری علامه اجرا نمود؟ این پژوهش با روش تحلیلی توصیفی، به عنوان نمونه دو «واژه کلیدی» ازصفات الهی را، ازآثار تفسیری علامه انتخاب وآن هارا با مدل «میدان معنا شناختی» ایزوتسو ترسیم کرد. یافته های نوشتار حاضر نشان می دهد: اولا: براساس داعیه هردو مفسر علیرغم وجود پیچیدگی های زبانی ومعنایی درمتن قرآن ،این کتاب الهی قادر است به زبان خود سخن بگوید و با استقلال تام، مفسرخویش باشد. ثانیا: می توان به مدد روش«تفسیرقرآن به قرآن» علامه نمودار واژگان کلیدی قرآن را دردستگاه تصوری «میدان معناشناختی» ایزوتسو، نمایش داد. ثالثا: خوانش علم الهی با مدل «تضاد صوری» و کلام الهی با مدل «ترادف یا ساختار موازنه ای »در« نمودارمعنا شناختی» ایزوتسو، مسیر رمزگشایی از سایر واژگان مبهم را فراهم می کند.

Re-reading the two aspects of divine knowledge and divine theology in Allameh Tabatabai’s interpretive thought with the semiotic approach of Izutsu

Understanding the text and discovering the meaning are the common concerns of Allameh Tabatabai’s approach of Qur’an to the Qur’an interpretation and Izutsu’s semantic field . The first method, using a traditional approach, defends the understanding and interpretation of Qur’an in the light of other verses, and he second, by means of the Bon School considers itself responsible for the semantic discovery of key words in the text of Qur’an. The main idea of this work is to answer to the question how to perform the divine aspects based on Allameh interpretational approach, using Izutsu’s semantic field . In this regard, through analyticaldescriptive approach, the present study has chosen a couple of key words from Allameh interpretational works, and has reviewed and recreated them through Izutsu’s model. The findings of the present research show that first: according to the claims of both interpreters, in spite of the linguistic and semantic conflicts in Qur’an text, this divine book is able to talk in its own language and to be its own interpreter. Second, through Allameh’s “interpretational approach”, one can illustrate Qur’an key words chart in Izutsu’s “semantic field” imaginative system. Third, to prove this type of review, one can perform “the divine knowledge”.