واکاوی کارکرد تحلیل گفتمان در اثبات پیوستگی متن قرآن کریم با تاکید بر رهیافت نیل رابینسون

سخن از پیوستگی و انسجام متن قرآن پیشینه ای دیرین در سنت قرآن پژوهی مسلمانان دارد. در این میان، آرا و رویکردهای معاصر به این مسئله در میان قرآن پژوهان غربی جایگاهی ویژه یافته و محل منازعه بر سر پیوستگی و گسستگی متن قرآن کریم شده است. به رغم باور عموم قرآن پژوهان غربی به پراکندگی متن قرآن، در دوران معاصر دسته ای از ایشان با اتکا به دانش های ادبی و زبانی در پی اثبات انسجام و پیوستگی این متن مقدس بر آمده اند. در این میان، نیل رابینسون نخستین فردی است که با کاربست نظریات جدید زبانشناسی، به مخالفت با رویکرد غالب پرداخته و پیوستگی متن قرآن کریم، به ویژه در سوره های بلند مدنی را مورد بررسی قرار داده است. نظر به اهمیت جایگاه رابینسون و روش وی،مقاله حاضرعهده دار تحلیل روش رابینسون در این باره است.بررسی آخرین آثار رابینسون،که به پیوستگی سوره آل عمران اختصاص دارد، نشان می دهد که وی، بی آنکه سخن از تحلیل گفتمان به میان آورده باشد، از مولفه های تحلیل گفتمان از جمله پردازش صعودی و پردازش نزولی متن و نیز راهبردهای تحلیلی گفتمان بهره برده و از این رهگذر پیوستگی درونی و معنایی آیات را نشان داده است. لذا می توان گفت روش مورد استفاده رابینسون در اثبات پیوستگی، روش تحلیل گفتمان است.

Exploring the function of the discourse analysis to prove the coherence of the Holy Qur'an's textBased on Neal Robinson's Approach

The study of continuity and coherence of the Qur'anic text have been discussed in Muslim tradition for a long time. Meanwhile, the contemporary views and approaches to this issue have been specially placed among the western Qur'anic scholars. In spite of the popular conviction of the western Qur'anic scholars that the Qur'an's text is dispersed, in the contemporary era, a group of them have relied on literary and linguistic approaches to prove the coherence of this sacred text. For the meantime, Neal Robinson is the first scholar that opposes the dominant approach with the use of new linguistic theories, and examines the coherence of the Holy Qur'an's text, especially in long madani surahs. Considering the importance of Robinson's position and method, we analyzed his method in this paper. The review of Robinson's latest works, which is devoted to the coherence of Sura AlImran, shows that he, with no mention of discourse analysis, has used components of discourse analysis, including Bottomup Processing and TopDown processing, as well as strategies of discourse analysis. Thus, he has shown the coherence and cohesion of the verses of the sura. Therefore, we could conclude that Robinson's method in proving coherence of sura is discourse analysis method.